كرده‌ام و تمام آن را از اجازه كبيره شيخ زين الدين ، و اجازه كبيره شيخ على بن عبد العالى ، و اجازه كبيره شيخ شهيد ، و اجازه كبيره علامه و سيدان ابناء طاوس على و احمد رضى الله عنهما ، و شيخ منتجب الدين خواهند يافت [1] و اما نقل حديث پس هيچ شك نيست كه اگر به همان لفظ نقل كنند بهتر است سيّما براى كسانى كه عربى فهمند چنان كه در اخبار صحيحه متواتره از طرق خاصه و عامه وارد است كه حضرت سيّد المرسلين صلَّى الله عليه و آله در حجة الوداع در منى در مسجد خيف خطبه أدا فرمودند مشتمل بر حمد و ثناى الهى و بر حكايت ثقلين كه از پيش گذشت و بعد از آن فرمودند كه « نضّر الله عبدا سمع مقالتى فوعاها ثمّ بلَّغها إلى من لم يسمعها فربّ حامل فقه غير فقيه و ربّ حامل فقه إلى من هو افقه منه » يعنى حق سبحانه و تعالى خوشرو و خوشحال گرداند و رتبه اش را عالى گرداند بنده را كه بشنود سخن مرا و همان را حفظ نمايد و برساند به كسى كه آن را نشينده باشد پس بسيار كسى باشد كه حامل و بردارنده علم بوده باشند ، و ليكن عالم نبوده باشند و بسيار كسى كه حامل علم بوده باشند بسوى كسى كه از او اعلم بوده باشد ، پس ظاهر شد كه نقل حديث به همان عبارتى كه از حضرات شنيده‌اند بهتر است به دليلى كه حضرت فرمودند كه گاه باشد راوى نفهمد اصلا مراد حضرت را و چون همان عبارت را عالم مىشنود مىفهمد ، و گاه باشد كه يك مطلب حضرت را فهميده باشد و حضرت را از آن عبارت مطالب بسيار بوده باشد هر گاه همان عبارت را نقل نمايد به جمعى كه از او اعلمند ، ايشان معان ديگر فهمند ، و همچنين هر چند داناترند معانى را بهتر مىفهمند .

[1] اين اجازه با اين اختصار بحسب ضرب بيست و شش هزار و پانصد دو طريق است و جميع اجازات بنده از حد و حصر متجاوز است .

71