و از حضرت سيد السّاجدين صلوات الله عليه نيز منقولست كه هر آيه از آيات قرآن گنجى است از گنجهاى رحمانى بايد كه چون سر هر خزينه را بگشايى نظرى به آن چه در آن خزينه است بكنى ، و آن چه ممكن است از جواهر حقايق بردارى ، و بگذرى .
و فرمودند كه خير و خوبى نيست در عبادتى كه از روى تفكر و حضور قلب نباشد و در روايتى ديگر از آن حضرت منقول است كه خيرى نيست در عبادتى كه بىعلم باشد ، و خيرى نيست در حجى كه در آن ورع و پرهيزكارى از محرمات الهى نباشد .
ديگر روايت است صحيحا از حضرت امام على بن موسى الرّضا صلوات الله عليه كه علامت فقه و علم حلم و بردبارى است و خاموشى است از سخنان بىفايده ، پس عالمى كه اين دو صفت نداشته باشد عالم نيست .
ديگر روايتست از حضرت سيد المرسلين صلَّى الله عليه و آله كه حواريان حضرت عيسى على نبيّنا و عليه السلام از آن حضرت پرسيدند كه ما با كه همنشينى كنيم حضرت فرمودند كه با كسى همنشينى كنيد كه چون او را ببينيد خدا را ياد كنيد ، و چون او به سخن درآيد علم شما زياده شود ، و عمل او شما را راغب گرداند در آخرت حاصل آنست كه با عالمى همنشينى بايد نمود كه هميشه به ياد خدا باشد ، و هر چه گويد از خدا گويد ، و هر چه كند از براى حق سبحانه و تعالى كند ، و اينها اوصاف علماء ربّانى است كه اولياء الله‌اند و دوستان حق سبحانه و تعالىاند .
چنان كه در حديث معتبر از حضرت سيد المرسلين صلَّى الله عليه و آله وارد شده است كه هر كه خدا را بشناسد و بزرگوارى او را بداند منع مىكند دهان خود را از سخنانى كه عبث باشد ، و شكم خود را از خوردن زياده بر قوت لا يموت ، و به تعب مىاندازد خود را به روزه روز ، و عبادت شب گفتند يا

51