به نسبت به آن رو نمىشويد مثلا غالب اوقات از هر طرفى به مقدار دو انگشت كمتر مىماند و مىبينند كه روى ايشان چه مقدار است و به آن نسبت از رو مىگذارد از طرفين و ما بين را مىشويد .
و همچنين عكس آن اگر شخصى انگشتان بلند داشته باشد يا روى او خورد باشد كه انگشتانش به گوش رسد يا از گوش تجاوز كند همه را نمىبايد شست بلكه از طرفين به نسبت روى مستوى الخلقه خواهد گذاشت ، پس بنا بر اين ظاهر شد كه از عذار و عارض هر مقدارى را كه دو انگشت فرا گيرد مىبايد شست و هر چه بيرون رود نبايد شست .
و همچنين انزع و اغم رجوع به مستوى الخلقه مىكنند و انزع كسى است كه موى پيش سر او بسيار بالا بيرون آمده باشد . و اغم كسى كه از پيشانى پاره را گرفته باشد ايشان نيز بعنوان سابق رجوع به مستوى الخلقه مىكنند ، و اغم مو را مىشويد آن چه به زير آمده است ، و غالب احوال مستوى الخلقه آنست كه پيشانى ايشان سه انگشت و نيم سفيد مىباشد پس انزع همان مقدار را مىشويد و بالاتر را نمىشويد و اگر كسى زيادتى انزع را و عذار و عارض را به اين عنوان بشويد كه اگر مطلوب شارع باشد فبها و الا عبث باشد ظاهرا بد نباشد .
( فقال له الصّدغ من الوجه فقال عليه السّلام لا ) پس زراره عرض نمود كه آيا صدغ كه موضعى است محاذى گوش تا ميخ آن و مو دارد و داخل موى سر است و زلف اطفال را از آن مو مىگذارند داخل روست و مىبايد شست حضرت فرمودند كه نه .
( قال زرارة قلت له أرأيت ما احاط به الشّعر ؟ فقال كلّ ما احاط الله به من الشّعر فليس على العباد ان يطلبوه و لا يبحثوا عنه و لكن يجرى عليه الماء ) باز زراره گفت كه عرض نمودم كه مرا خبر دهيد كه آن چه را مو فرا گرفته است مىبايد شست حضرت فرمودند كه آن چه آن را مو فرا

414