حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه و سلامه با پسرش محمد حنفيّه نشسته بودند و او را از اين جهة به اسم مادر مىخواندند تا ظاهر شود كه از حضرت فاطمه زهرا صلوات الله عليها بهم نرسيده است و مادرش را در جنگ مسيلمه كذاب اسير كرده بودند و حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه او را خريد و آزاد فرمود و خواست و از او محمد بهم رسيد و او بزرگست و اعتقاد به امامت حضرت امام حسن و امام حسين و امام زين العابدين صلوات الله عليهم داشت .
و در حديث صحيحى وارد شده است از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه محمد بن حنفيّه بعد از شهادت حضرت امام حسين صلوات الله عليه با حضرت سيد الساجدين در مكه معظمه گفتگوى امامت كرد تا آن كه محاكمه را به نزد حجر الاسود بردند محمد دعا كرد و جواب نشنيد و حضرت دعا كرد و حجر الاسود به زيان فصيح گفت كه خداوندا وصيت و امامت بعد از امام حسين از تست پس محمد قايل به امامت حضرت على بن الحسين صلوات الله عليه شد و اين معنى را جمعى گفته‌اند كه محمد از جهة جمعى كرد كه او را مىگفتند تو به امامت سزاوارترى چون اسنى و هر چند محمد به ايشان مىگفت كه على بن الحسين صلوات الله عليه امام است نفع نمىكرد اين دعوى را كرد تا بر آن جماعت ظاهر شود .
پس فرمودند كه يا محمد ظرف آبى بيار تا وضو بسازم از جهة نماز پس محمد بن حنفيّه آب را آوردند پس حضرت ظرف را كج كردند بدست راست و آب بدست ريختند و غرض از كج كردن ظرف آن بود كه دستها را بشويند قبل از داخل كردن در ظرف كه اگر نجاستى داشته باشد پاك شود و اگر پاكيزه نباشد پاكيزه شود چنان كه اكثر علما فهميده‌اند .
و يا آن كه چون حضرت بول كرده بودند اول آب برداشتند بر مخرج بول بريزند آب را بر دست چپ ريختند كه هم پاكيزه شود و هم استنجا به آن واقع

394