باشد كلّ را بكشند و جمعى گفته‌اند كه در ما لا نص فيه [1] چهل دلو مىكشند و بعضى سى دلو گفته‌اند بنا بر اين دو قول هفتاد دلو كافيست و ابن طاوس عليه الرحمه گفته است كه در ما لا نص فيه هيچ نمىكشيم چون شارع نفرموده است كه بكشيد و بنا بر قول او نيز هفتاد دلو كافيست و حق آنست كه اين مسأله از ما لا نص فيه نيست چون حضرت فرموده است كه از جهت انسان هفتاد دلو بكشند .
و بدان كه در نجاست آب چاه به ملاقات نجاست هر گاه متغير شود به نجاست كه رنگ يا بو يا مزه اش به نجاست بگردد خلافى نيست كه نجس مىشود و اگر متغيّر نشود چهار قولست مشهور ميان قدما نجاست است و وجوب نزح و بعضى نجس نمىدانند و كشيدن آن را واجب مىدانند تعبدا - [2] و بعضى نجس نمىدانند و كشيدن آن را سنت مىدانند و اين قول اكثر متأخرين است و بعضى گفته‌اند كه اگر آب چاه كر باشد نجس نمىشود و الا نجس مىشود .
و آن چه اظهر است نزد بنده طهارتست و احتياط در نزح است به نحوى كه مذكور خواهد شد و آن رواياتى كه مذكور خواهد شد ظاهر خواهد شد دليل طهارت و اگر چه صدوق عمل به خبر عمار نموده است كه اكثر هفتاد دلو است و ليكن كر را ذكر كرده است بنا بر آن كه كر زياده از هفتاد دلو نيست چون نقل كرده‌اند كه مىبايد دلوى دو صاع آب بگيرد و مشهور ميان علما آنست كه دلو معتاد آن چاه اعتبار دارد و اگر آن چاه دلو معتادى نداشته باشد دلوى كه اكثر مردم آن بلد به آن كشند معتبر است و ظاهر نمىشود كه صدوق چاه را به ملاقات نجاست

[1] يعنى چيزهائى كه از شارع بخصوص آن مقدارى وارد نشده باشد كه بكشند . منه قدس سره .
[2] يعنى چون شارع فرموده است به جاى مىآوريم و حكمتش بر ما ظاهر نيست . منه قدس سره .

262