نشود جائى و چيزى را پاك نمىكند و احوط اينست ، اما اظهر آنست كه هر گاه نجاست را فرو گيرد كه به همهء جاى آن برسد پاك مىكند بانكه زمين تر شود ، و اگر نجاستى باشد كه عينى داشته باشد تا آن عين زايل نشود پاك نمىشود ، اما آب پاك است اگر متغير نشده باشد به نجاست و الله تعالى يعلم .
( وساله عن الرّجل يمرّ فى ماء المطر و قد صبّ فيه خمر فاصابت و در تهذيب فاصاب ثوبه هل يصلَّى فيه قبل ان يغسله فقال لا يغسل ثوبه و لا رجله و يصلَّى فيه و لا باس ) ديگر سؤال مىكند از حضرت صلوات الله عليه كه هر گاه شخصى بگذرد به آب بارانى كه در آنجا شراب ريخته باشند ، و آن شراب به جامهء او رسد « و بنا بر نسخهء تهذيب آن آب باران به جامهء او رسد » آيا در آن جامه نماز مىتواند كرد پيش از آن كه جامه اش را بشويد . پس حضرت فرمودند كه جامه اش را نشويد ، و پايش را نشويد ، و در آن جامه نماز كند و باكى نيست .
و اين هر دو حديث را شيخ طوسى رحمه الله نيز بسند صحيح روايت كرده است و لفظ اصاب به صواب اقرب است بنا بر مشهور كه آن نجاست خمر است ، و اما بنا بر رأى ابن بابويه كه طهارت خمر است دو احتمال دارد ، اظهرش آنست كه چون باران مىآيد شراب مستحيل شده است ، و پاك شده است بنا بر آن باكى نيست ، و محتمل است كه عين شراب باقى باشد و جايز باشد نماز موافق احاديثى ديگر كه در اين باب وارد شده است ، و خواهد آمدن . اما به اين حديث استدلال بر طهارت نمىتوان كرد ، چون محتملست كه به واسطهء باران پاك شده باشد ، و اصابت بر سبيل مجاز باشد ، بلكه اين اظهر است خصوصا هر گاه نسخه اصاب نيز باشد .
< صفحة فارغة > [ قىء طاهر است ] < / صفحة فارغة > ( وسأل عمّار السّاباطَّى ابا عبد الله صلوات الله عليه عن القيء يصيب الثّوب فلا يغسل فقال لا باس به ) و بسند موثق معتبر روايت كرده

216