فهرست مذكور خواهد شد و در شرح نيز بسطى داده‌ام كه تا غايت هيچ كس از علما نكرده بودند .
مجملا از ميان اين كتابهاى بسيار چهار صد كتاب را انتخاب نمودند و آنها را اصول ناميدند ، و در فهرست إن شاء الله مذكور خواهد شد . و چون اين چهار صد اصل معتمد ايشان بود اگر خبرى را در اصول بسيار مىديدند حكم به صحت آن مىكردند ، يعنى البته حضرت فرموده است . و همچنين حكم به صحت خبرى مىكردند كه بطرق متعددهء از ائمه صلوات الله عليهم منقول بود ، و ايشان را از آن طرق علم حاصل مىشد . يا مىيافتند خبرى را در اصول جمعى كه علما اجماع كرده بودند بر تصديق ايشان مثل زراره ، و محمد بن مسلم ، و فضيل بن يسار .
يا اجماع كرده بودند كه هر خبرى كه صحيح شود كه ايشان گفته‌اند صحيح است مثل صفوان بن يحيى ، و يونس بن عبد الرحمن ، و احمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى . يا اجماع نموده بودند كه عمل به روايات ايشان مىتوان كرد مثل عمار ساباطى ، و حفص بن غياث ، و غياث بن كلوب ، و سكونى و امثال ايشان كه شيخ الطائفه در عدّه ذكر كرده است ايشان را ، و در مواضع خود ياد خواهيم كرد إن شاء الله .
يا حديثى را مىيافتند در يكى از كتبى كه بر حضرات ائمه معصومين صلوات الله عليهم عرض نموده بودند ، و حضرات تحسين فرموده بودند ايشان را مثل كتاب عبيد الله بن على حلبى كه بر حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام عرض نمودند ، و كتاب يونس بن عبد الرحمن ، و فضل بن شاذان را كه بر حضرت امام حسن عسكرى عرض نمودند . مجملا چيزهائى كه سبب علم ايشان بود بسيار بود ، و چون به واسطهء تسلط سلاطين جور بسيارى از آن كتب از دست رفت ، علماء ما اين اصطلاح را وضع كردند كه در فايده يازدهم مذكور شد انتهى .

187