< فهرس الموضوعات > باب القول عند الرّكوب < / فهرس الموضوعات > باب القول عند الرّكوب ( كان الصّادق صلوات الله عليه إذا وضع رجله في الرّكاب يقول * ( سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا وَما كُنَّا لَه مُقْرِنِينَ ) * و يسبّح الله سبعا و يحمد الله سبعا و يهلَّل الله سبعا ) ( 1 ) اين بابى است در بيان أذكار و دعواتى كه در وقت سوار شدن مستحب است خواندن آنها خواه در سفر و خواه در حضر .
در قوى كالصحيح منقولست كه آن حضرت صلوات الله عليه چون پا در ركاب مىگذاشتند كه سوار شوند اين آية را كه ترجمه اش اينست مىخواندند كه به پاكى ياد مىكنم خداوندى را كه مسخر گردانيد اين حيوان را از جهة ما و ما نمىتوانستيم كه آن را مسخر خود گردانيم ، و حق سبحانه و تعالى در قرآن مجيد در بسيار جائى منت بر بندگان خود گذاشته است به تسخير حيوانات بلكه عالم علوي و سفلى را همه از جهة بندگان خود آفريده است مىبايد كه بنده در هر نعمتي خداوند خود را ياد كند و أقل مراتب شكر كه بر همه لازمست آنست كه بدانند كه اين نعمتهاى اوست كه از جهة ايشان آفريده است تا نعمتهاى خود را بر ايشان بيفزايد در دنيا و عقبى و بعد از آن هفت نوبت سبحان الله و هفت نوبت الحمد للَّه و هفت مرتبه لا اله الا الله مىگفتند و بعد از آن پاى ديگر را مىگردانيدند و سوار مىشدند ( و روى عن الأصبغ بن نباتة أنه قال أمسكت لأمير المؤمنين ) *

314