< فهرس الموضوعات > باب صوم الاذن < / فهرس الموضوعات > باب صوم الاذن ( روى الفضيل بن يسار عن ابى جعفر صلوات الله عليه قال رسول الله صلَّى الله عليه و آله اذا دخل رجل بلدة فهو ضيف على من بها من اهل دينه حتّى يرحل عنهم و لا ينبغى للضّيف ان يصوم الَّا باذنهم لئلَّا يعملوا شيئا فيفسد و لا ينبغى لهم أن يصوموا إلَّا باذن الضّيف لئلا يحتشمهم و يشتهى فيتركه ) ( 1 ) و كالصحيح منقول است امام محمّد باقر صلوات الله عليه كه حضرت سيد الانبياء صلى الله عليه و آله فرمودند كه هر گاه شخصى داخل شود در شهرى او مهمان اهل آن شهر است از هم دينان خود از هر يك سه روز ضرورى است و زياده بر آن بر سبيل تطوع است تا از آن شهر به در رود و سزاوار نيست مهمان روزه دارد بى رخصت مهمان داران كه مبادا ايشان طعامى از جهت او مهيا كنند و او نتواند خوردن و آن طعام ضايع شود و سزاوار نيست مهمان داران را كه روزه دارند مگر باذن مهمان كه مبادا مهمان اشتها داشته باشد و حيا كند چون ايشان نخورند ، و اين رخصت به اين نحو خوب است و اگر مهمان از ايشان رخصت بگيرد كه به جاى ديگر رود ، يا روزه باشد ايشان روزه بگيرند نه آن كه به او بگويند كه رخصت بده تا ما روزه باشيم در اين صورت مهمان بيشتر ملاحظه خواهد نمود در نخوردن و الله تعالى يعلم .
( و روى نشيط بن صالح عن هشام بن الحكم عن ابى عبد الله ) *

573