إسم الكتاب : غنا ، موسيقى ( عربي - فارسي ) ( عدد الصفحات : 884)

بهاء الملَّة و الدين :
< شعر > كلّ من لم يعشق الوجه الحسن قدّم الرحل إليه و الرسن يعنى آن كس را كه نبود مهرِ يار بهر او پالان و افسارى بيار سينهء خالى ز مهر گلرخان كهنه انبانى بود پر استخوان < / شعر > از حضرت شمسهء پيش طاق دلها ، علىّ مرتضى صلوات الله عليه و آله الأصفيا سؤال نمودند كه قلب سليم كدام است ؟ فرمودند كه دلى است كه غير خدا در آن چيزى ديگر نباشد حاصل آنكه : ما حب بر كمال جناب احديّت را عشق مىگوييم و اين ممدوح است به آيات و احاديث ، نه بدعت است و نه احداث و نه ابداع و نه اختراع . و در كتاب مستطاب كافى از امام به حق ناطق ، جعفر بن محمد الصادق عليه السلام ، ثقة الإسلام محمد بن يعقوب به سند متّصل نقل نموده كه آن حضرت فرمود :
اذا تَخلَّى المُؤْمن مِنَ الدُّنيا سما و وَجَدَ حَلاوَةَ حُبِّ الله وَكانَ عِنْدَ أهْلِ الدُّنيا كأنّه قد خُولِطَوَ انَّما خالَطَ القَومَ حَلاوة حُبِّ الله فَلَمْ يَشْتَغلُوا بِغَيْرِه . [1] يعنى هرگاه مؤمن از دنيا واپردازد و به خدا مشغول شود ، بلند مرتبه مىگرداند خداى تعالى او را ، و فائق مىشود بر خلايق ، و شيرينى دوستى خدا و چاشنى محبّت او به دلش مىرسد و چون از دنيا واپرداخته و پروايى ندارد ، از وجود و عدم دنيا آن شخص چنان بر نظر مردمان و مفتونان دنيا مىآيد كه او مجنون است . چه ، مىبيند كه محبّت معشوق ايشان كه عجوزهء دنياست ندارد ، مىگويند : ديوانه است كه اگر ديوانه نبودى ، محبّت چنين معشوقى كه دنيا باشد ترك نمىكرد ، چنان كه در حديث است كه « أكْثَر أهْلِ الجَنَّة

[1] كافى ، ج 2 ، ص 130 ، ح 10 ؛ بحار ، ج 73 ، ص 56 .

467