باشد و در كتاب ديگر اعتقاد ديگر . و اين هم از براى تو مؤيّدى باشد كه حرمت غنا كردن در قرآن از مسايل اتّفاقيه است .
ديگر از جملهء افاخم علماى شيعه رحمهم الله كه حكم به حرمت غنا كرده علَّامه حلَّى است كه به صلاح و فضلْ شهرهء آفاق است و مشهور است كه از نهايت احتياطى كه داشته سه مرتبه بيشترِ نمازهاى عمر خود را اعاده كرده و كمالش در علوم به مرتبه‌اى بوده كه همچنين كه از او نقل كرده‌اند بعد از فوتش تصانيفش را حساب مىكنند ، به هر روزى از روزهاى عمرش از روز تولَّد تا روز وفات هزار بيت تصنيف مىافتد كه همه را خود كتابت كرده بود و اين درجه نمىتواند كه از براى كسى ثابت باشد مگر به تأييد خاصى از جانب حضرت حق سبحانه و تعالى . و غرض از نقل بعضى از حالات اين بزرگواران آن است كه بدانى كه اينها از علما ، جماعتى بوده‌اند كه كمال دانايى داشته‌اند و تتبّع ايشان بيش از همه كس بوده . پس عجب باشد كه اين طور كسان با اين فضل و كمال با وجود آنكه زمان ايشان به زمان معصوم بسيار نزديكتر باشد از زمان ما و بعضى از ايشان چهارصد سال پيش از اين بوده باشند و بعضى پانصد سال و بعضى بيشتر و به مذهب ائمّهء معصومين عليهم السلام عارفتر باشند از ما ، راه به مذهب شيعه نبرند و غنا كردن و خوانندگى نمودن كه در قرآن سنّت باشد ، حكم كنند كه حرام است و بعد از آنكه از زمان پيغمبر ما صلى الله عليه و آله و سلم قريب به هزار و هشتاد و هفت سال بگذرد ، ظاهر شود كه خوانندگى در قرآن جايز يا مستحب است . حق تعالى همه را از خواب غفلت بيدار كند . به همه حال ، جناب علَّامه عليه الرحمة در باب غنا كردن در كتاب قواعد الأحكام مىفرمايد كه :
الرابعُ : ما نَصَّ الشَّرْعُ على تَحْرِيمِه عَيْناً كَعَملِ الصُوَر المجسَّمَةِ وَالغِناء وَتَعْلِيمِه و استماعِه وَاجْرَةِ المُغَنِّيةِ . [1]

[1] قواعد الأحكام ، ج 1 ، ص 120 .

254