كه از براى راندن شتر مىكنند كه آن را حُداء مىگويند . سيوم آن غنايى كه زنان در عروسيها كنند و سخنان باطل نگويند و مردان بر ايشان داخل نشوند و صداى خود را به بيگانگان نشنوانند .
در اين سه قسم از غنا كردن علماى اماميه رحمة الله عليهم اجمعين خلاف كرده‌اند ؛ بعضى از علما اين سه قسم را حرام مىدانند و بعضى جايز مىدانند و ليكن آيات قرآنى بعُمومِها و احاديث بسيار كه بعضى از آن در اين مختصر مذكور شد ، تقويتِ قولِ اوّل مىكند و شكَّى نيست در اينكه اجتناب نمودن از اين سه قسم احوط است همچنانكه مذهب بسيارى از علماى ماست .
چهارم آن غنايى كه از اين سه قسم بيرون باشد خواه در قرآن كنند و خواه در غير آن به عمل آورند . و در حرمت اين قسم از غنا خلافى نيست در ميان علماى ما چنان كه معلوم شود إن شاء الله تعالى . اكنون ذكر اقوال فقها در مسألهء غنا مىشود تا كسى را در اين باب شكَّى نماند .
پس بدانكه از جملهء اكابر علماى شيعه كه حكم به حرمت غنا كرده يكى شيخ جليل القدر محمّد بن محمّد بن نعمان حارثى است رحمة الله عليه كه مشهور است به شيخ مفيد [1] ، كه والد اين كمترين رحمه الله در بعضى از مصنَّفات خود بيانِ قول او نموده و اين شيخ بزرگوار ، استادِ شيخ الطايفه است . شيخ طوسى در كتاب فهرست نقل مىكند از كمال علم او كه « اين شيخ عالى درجه نزديك به دويست كتاب تصنيف كرده » [2] و دور مىنمايد كه كسى با اين

[1] المقنعة ، ص 587 ، 588 ، باب المكاسب : « عمل العيدان و الطنابير و سائر الملاهي محرم ، و التجارة فيه محظورة و كسبُ المُغنّيات حرام ، و تعلَّم ذلك و تعليمه محظور في شرع الإسلام ، و كسبُ النوائح بالباطل حرام » .
[2] الفهرست ، ص 185 ، ش 696 .

249