و خوانندگى نمودن در قرآن جايز بلكه سنّت است و متمسّك به حديثى چند شده كه با جواب عن قريب مذكور شود إن شاء الله تعالى .
و از اين جهت ، بعضى از مردمِ عزيزْ از اين بى بضاعتِ در علم و تميز ، التماس نمودند و به قدمِ سعى راه الحاح پيمودند كه چند كلمه‌اى در اين باب مسطور گرداند و ايشان را از اين حيرت برهاند و غِطاى خفا از روى اين مسأله به وجهى بردارد كه صورتِ شاهدِ شبهه را از حُسنِ ساخته‌اى كه دارد ، مجالِ دلفريبى بوالهَوَسانِ طريق عبادت نماند .
و اگر چه در قبولِ التماسِ ايشان نفع بليغ مىدهد از هدايت خلق خدا و دستگيرى محرومانِ ثواب قرائت قرآن و خواندن دعا ، امّا به خاطر مىرسيد كه ذرّه را در پيش آفتاب چه نمودْ و سراب را در جنب آب چه وجود ؛ در وقتى كه علماى اعلام و فقهاى ذَوى الاحترام باشند ، متوجّه شدن آن طايفهء و الا مقام به مسائل حلال و حرام انسب مىنمايد ؛ طنين زنبور را با نغمهء زبور چه مناسبتْ و طعمِ حَنْظَل را با حلاوت عسل چه مماثلت ؟ ليكن به مقتضاى حديث شريفِ :
مَنْ عَلِمَ عِلماً وَكَتَمَه ، ألْجَمَه الله تَعالى يَوْمَ القِيامَةِ بِلِجامٍ مِنْ نارٍ [1] .
يعنى : هر كس بداند چيزى را و بپوشاند و به خلق نرساند ، ملجَم مىكند حضرت الله تعالى او را در روز قيامت به لجامى از آتش جهنم .
و ديگر احاديث كه در مضمون نزديك به اين است [2] ، چاره‌اى بجز

[1] كنز العمّال ، ج 10 ، ص 217 ، ح 29146 .
[2] الأمالي ، للطوسي ، ص 377 ، المجلس الثالث عشر ، ح 808 / 59 ؛ منية المريد ، ص 136 ؛ كنز العمّال ، ج 10 ، ص 190 - 191 ، ح 28997 - 29002 و ص 196 ، ح 29029 ، 29031 و ص 216 - 217 ، ح 29140 ، 29152 ؛ الفقيه و المتفقّه ، ج 2 ، ص 182 ؛ تحرير الأحكام الشرعية ، ج 1 ، ص 3 ؛ جامع بيان العلم و فضله ، ج 1 ، ص 4 6 ؛ الترغيب و الترهيب ، ج 1 ، ص 121 - 122 ، ح 1 6 .

196