نصاراى عرب . فرمود : امير المؤمنين از ذبايح آنها نهى مىفرمود . در روايت ديگر مىفرمايد : از ذبيحه نصاراى تغلب نخوريد زيرا آنان از مشركين عرب مىباشند . در روايت ديگر از حضرت باقر عليه السّلام چنين آمده است كه امير المؤمنين عليه السّلام مىفرمود : ذبيحه نصاراى عرب را نخوريد زيرا آنان اهل كتاب نيستند .
گروه ششم - روايات متعددى است كه فقط قربانى به دست اهل كتاب را ممنوع مىداند .
1 - مانند آن چه كه در كتاب على عليه السّلام آمده است كه نبايد قربانيها را مجوس و نصرانى اعراب ذبح كنند . و اما اگر اسم خدا را ببرند ذبيحه آنها مانعى ندارد .
2 - ابى بصير مىگويد : از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مىفرمود يهودى و نصرانى و مجوس براى تو قربانى ذبح نكنند .
گروه هفتم - رواياتى است كه مىگويد : از ذبايح اهل كتاب نخوريد ، نمىبينيد كه آنان از ذبايح شما نمىخورند .
شايد اكثريت رواياتى كه مىگويد : اگر نام خدا برده شود ذبيحه اهل كتاب مباح است موجب شده است كه فقيه مرحوم آية الله سيّد ابو الحسن اصفهانى رحمه الله حرمت اين ذبيحه را به طور قاطعانه نگفته و فرموده است اقوى حرمت ذبيحه اهل كتاب است .
با نظر به مجموع روايات آشكار مىشود كه بحث در اين مسأله نيز مانند بحث در مسأله طهارت اهل كتاب است و بعيد نيست كه در صورت نام بردن خدا در موقع ذبح گوشت حلال بوده باشد و شرطيت استقبال قبله براى غير مسلمانان مقرّر نشده باشد .
علت وجوب نام بردن خدا در موقع ذبح مسأله نام بردن خداوند در موقع ذبح حيوان ، يكى از عالى ترين و انسانىترين احكام اسلامى است كه ارزش جان جانداران را اثبات مىكند . خونريزى بدترين حركت انسانى است خواه از حيوان پست يا از يك انسان . نام خدا را به زبان آوردن معنايش اين است كه اگر خداوند اجازه نمىداد من حق از پا در آوردن جاندارى را نداشتم . و عدم استعمال خون نيز به همان شكل طبيعيش به همين جهت است كه مردم در مسأله زندگى بىپروا نباشند و شايد بدين جهت است كه در گرفتن ماهى از آب و

43