كه از وى در دست داريم .
دربارهء اين كه عبد الحى چه اندازه عمر كرده و در واقع تولد او در چه زمانى بوده است ، آگاهى درستى نداريم . خود وى در كتاب حديقة الشيعة ( برگ 49 ) مىگويد كه در سال 1099 قصد حج داشته است . طبعا در آن زمان مىبايست ، سن او بالاى بيست بوده باشد ؛ به ويژه كه مشاركت او در يك بحث اجتهادى در همان سال ، نشان از ورود و آشنايى او در دانش فقه دارد . آنچه مسلم است ، و با توجه به خاطراتى كه نقل مىكند ، عمرى نسبتا طولانى كرده است .
بحث نماز جمعه او فصلى است از كتاب حديقة الشيعه . بر اساس آگاهى ما ، دو نسخه از اين كتاب موجود است . نسخه‌اى در كتابخانهء مجلس شوراى اسلامى و نسخهء اصل مؤلف كه به شمارهء 1124 در كتابخانهء آية الله مرعشى نگهدارى مىشود . وى در اين اثر ، خود را عبد الحى بن عبد الرزاق الكاشانى ناميده و در پايان نسخه يادآور شده است كه كتابش را در رجب سال 1121 نوشته است . پس از آن ، در كنار كتاب ، در صفحهء پايانى ، يادآور شده است كه كتابش را با جمعى از دوستان در سال 1135 و پس از آن در سال 1141 مقابله يا مرور كرده است . حاصل اين مرور ، يادداشتهايى است كه بر اين نسخه افزوده شده است .
بنابراين ، درگذشت وى بايد بعد از سال 1141 باشد . آقا بزرگ همچنين از يكى از اعقاب او با نام سيد حسين بن نعمة الله ياد كرده است . [1] از مجموع آنچه در اين كتاب آمده ، بايد او را يك مخالف خوان به تمام معنا در برابر ساير علما و حكومت دانست . رضوى ، هم از حكومت صفوى ناراضى است ، هم به وضعيت علما و مناصب دينى و ائمهء جمعه و جماعات اعتراض دارد ، و هم به لحاظ اخلاقى و اجتماعى ، از اوضاع جامعه ، انتقاد مىكند . عبد الحى ، شاه صفى را به عنوان سلطان جائر معرفى مىكند و معمولا با همين تعبير سلطان جاير ، به شاهان صفوى اشارت دارد ( براى نمونه نك : برگ 117 ) . اين در حالى است كه پدرش رفت و آمدى با خليفه سلطان فقيه و سياستمدار عصر صفوى داشته است . همچنين در اين كتاب ، در كنار اعتراضات علمى كه به برخى از عالمان و نويسندگان وارد مىكند ، همزمان انتقادات اجتماعى و اخلاقى نيز در همان موارد ، مطرح مىسازد . طبيعى است كه برخى از اين انتقادها ، وارد نباشد و تنها از زاويهء ديد مؤلف و يا نگرش فقهى و علمى او قابل طرح باشد .

[1] نقباء البشر ، ج 2 ، صص 668 - 669 . كتابخانه‌اى نيز از سادات رضوى در كاشان بر جاى مانده كه در نشريهء نسخه‌اى خطى دانشگاه تهران ، ج 7 ، ص 29 نسخه هاى آن معرفى شده است .

562