بسم اللَّه الرحمن الرحيم و به ثقتى و عليه اعتمادى [ مقدمه ] حمد بى حدّ و ثناى بى عدّ واجب الوجودى را سزد كه معرفت ذات فايض الأنوارش بر همه واجبات مقدّم است ، و اداى فرايض شكر نعمت بىشمارش از همه مهمّات اهم ، يگانه‌اى كه از رهگذر تردّد آراء و اختلاف مذاهب گرد شبهه بر دامن وحدت ذات بىمثالش ننشيند ، و به نگهبانى محافظتش حبل متين يك انديشى موحّدان از كشاكش منازعه جدل كيشان سر مويى گسستن نپذيرد ، دانايى كه به انوار مصابيح دلائل ساطعه گمگشتگان وادى جهالت و گمراهى را به سر منزل معرفت و آگاهى دلالت فرمود ، و به صيقلگرى براهين قاطعه آينهء قلوب ارباب دانش را از زنگ شبهات پرداخته ، پذيراى صور حقايق نمود .
تعالى ذاته عن أن تحيط الألسن بإحصاء حمده و ثنائه ، و تصل أيدي المحامد إلى ذيل ما يجب من حقّ أياديه و نعمائه .
و صلوات فراوان و تسليمات بىپايان نثار مرقد مطهّر و مشهد معطَّر رسول واجب التعظيمى است كه خطبهء نبوّتش قبل از تسويه صفوف كاينات به اقتضاى مشيّت سرمدى نگاشته خامهء انشاى ايزدى گرديده ، و نداى رسالتش پيش از ورود مدينه وجود به گوش مستمعان عوالم غيب و شهود رسيده ، آتش غضب ربّانى به آبروى زلال شفاعتش خاموش ، بهشت رضاى سبحانى با پيروى لوازم اطاعتش هم آغوش ، شافعى كه به ميانجى شفاعتش در بازار قيامت جنس سيّئات با متاع حسنات هم بهاست ، و نقد طاعت بىسكَّه ولايت اهل بيت اطهارش در شهرستان قبول ناروا ، خصوصا مقتدايى كه رداى طهارتش بافتهء كارخانه ارادت صانع ازلى است ، و سجّاده امامتش گسترده دست عنايت عادل لم يزلى ، أعني خطيب منبر سلونى ، وارث مرتبهء هارونى ، امام المتقين و أمير المؤمنين أسد الله الغالب علي بن ابى طالب عليه و على أولاده صلوات المصلَّين ما دامت الفرايض موجبة للأجر و الثواب ، و المحارم مؤدّيه إلى الخزى و العقاب .
أمّا بعد : چون همواره به معاضدت تأييدات ربّانى ، و معاونت توفيقات سبحانى ، همگى همّت و الا و تمامى خاطر معلَّاى سلطان سلاطين زمان ، و خاقان خواقين دوران ، شهريار

683