إسم الكتاب : ادوار فقه و كيفيت بيان آن ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 505)

قانونى است و جامعيت آن مانع از محدود كردن آن به ظهور حالى است .
ثانيا - در آيه شريفه ، ذكر نجاست مشركان علت حكم شرعى به عدم جواز دخول مشركان در مسجد الحرام معرفى شده است و همين امر مناسب مقام مولويت است ، چه نجاست به معناى لغوى آن باشد و چه به معناى اصطلاحى شرعى آن .
دليل چهارم - گفته‌اند كه منظور از نجاست مشركان يا قذارت اعتبارى و اصطلاحى است و يا قذارت معنوى .
قذارت اعتبارى و اصطلاحى نمىتواند مراد باشد ، به دليل اين كه مشركان از داخل شدن در مسجد الحرام منع شده‌اند و حال آن كه وارد نمودن قذارت اصطلاحى در مسجد الحرام ، تا زمانى كه هتك حرمت به شمار نيايد حرام نيست . پس نجاست مشركان ، همان قذارت معنوى و ذاتى است .
اشكالى كه بر اين بيان وارد مىباشد : اين است كه أولا نجاست مشركان را چه از نوع نجاست عارضى و ظاهرى بدانيم و چه از نوع نجاست ذاتى ، اشكال ياد شده به شكل يكسان قابل طرح است . زيرا اگر دليل ممنوعيت ورود مشركان به مسجد الحرام نجاست ذاتى اصطلاحى آنان باشد ، باز هم مستلزم قول به حرمت وارد كردن اشياء نجس به مسجد الحرام است و اگر چه مستلزم سرايت و هتك حرمت نباشد . در حالى كه هيچ كس قائل به اين سخن نيست . زيرا فقها قائلند كه داخل نمودن شىء نجس در مسجد اگر مستلزم سرايت يا هتك نباشد ، اشكالى ندارد .
راه حل مشكل ياد شده اين است كه نجاست مشركان ، نجاست روحى و معنوى شناخته شود .
ثانيا - كلمه انما در آيه مفيد حصر است و حصر با نجاست معنوى و روحى مشركان تناسب دارد نه با نجاست بدن ايشان . چه اين كه جز مشركان گروه‌هاى ديگر نيز گاهى گرفتار نجاست عارضى مىشوند .
دليل پنجم - گفته‌اند كه واژه نجس مردد بين قذارت معنوى و قذارت حسى شرعى نيست ، بلكه اطلاق دارد و شامل هر دو مىشود . يعنى مشركان هم به لحاظ روحى و عقيدتى آلوده‌اند و هم به لحاظ بدنى و جسمى نجس هستند .
پاسخ اين سخن چنين است كه استناد به اطلاق در مواردى صحيح است كه فرد مردد ، يكى از افراد موضوع قضيه به شمار آيد در حالى كه قذارت روحى و قذارت جسمى

188