است كه آورديم و آن را مرحوم كلينى در كتاب كافى و مرحوم حر عاملى در كتاب وسائل نقل كرده‌اند .
عبارت ديگر را مرحوم شيخ در تهذيب و مرحوم صدوق در من لا يحضره الفقيه نقل كرده‌اند كه چنين است : « سألته عن مؤاكلة اليهودي و النصراني ( قال : ان كان من طعامك فلا باس و قال : و سألته عن مؤاكلة المجوسي ؟ فقال : اذا توضا فلا باس . » اين عبارت با عبارت گذشته فرقى دارد كه ظاهرا موجب تعارض آن دو مىشود ، زيرا در اين نقل بر خلاف نقل پيشين ميان يهود و نصارى با مجوس فرق گذاشته است و مؤاكله با يهود و نصارى را مطلق تجويز كرده و در خصوص مجوس شستن را شرط نموده است ، در حالى كه نقل پيشين در مورد هر سه شستن را شرط مىدانست .
ولى بايد گفت كه اگر چه ابتدا چنين تعارضى به ذهن مىرسد ولى پس از تأمل روشن مىشود كه به دليل عدم فرق بين يهود و نصارى و مجوس از جهت كتابى بودن يا از جهت اشتراكشان در احكام اهل كتاب ، حكم شستن شامل هر سه مىشود و به يهود و نصارى نيز سرايت مىكند ، بنا بر اين دو متن يكى مىشود .
و ممكن است كه شستن دست مجوسى در نقل دوم حمل بر استحباب شود به قرينه اشتراك مجوسى با يهود و نصارى در حكم و عدم ذكر شستن در آن دوى ديگر .
روايت دوم : موثقهء عمار ساباطى از امام صادق ( ع ) « قال : سألته عن الرجل هل يتوضأ من كوز او اناء غيره اذا شرب منه على انه يهودى ؟ فقال : نعم فقلت من ذلك الماء الذي يشرب منه ؟ قال : نعم ( وسائل ، ج 1 ، باب 3 از ابواب اسئار ) : راوى مىگويد از حضرت پرسش نمودم آيا جايز است وضو از آبى كه از آن يهودى آشاميده است ؟ حضرت فرمود :
بله ، عرض كردم از همان آبى كه او آشاميده است ؟ فرمود : بلى .
در اين حديث امام ( ع ) اجازه فرموده است كه مسلم از آب نيم خوردهء يهودى وضو بسازد و اگر يهودى داراى نجاست ذاتى بود ، قهرا نيم خوردهء او در كوزه يا ظرف به جهت ملاقات نجس مىشد و وضو گرفتن با آن آب نجس صحيح نبود و امام تجويز نمىكرد .
بنا بر اين تجويز امام مستلزم حكم به طهارت ذاتى اهل كتاب است .
نقد استدلال : برخى بر استدلال فوق ايراد كرده و گفته‌اند ، جواز وضو مستلزم عدم نجاست اهل كتاب نيست ، زيرا ممكن است كه اهل كتاب نجس باشند ، ولى ما در بحث آب قليل قائل شويم كه آب قليل به مجرد ملاقات نجس منفعل نمىشود و كسب نجاست

156