شريعت اسلام به دين مبين اسلام نگرويده و هم چنان بر دين سابق خويش باقى مانده‌اند .
اين گروه به لحاظ انكار قرآن و رسالت نبى اكرم ( ص ) كافر ناميده مىشوند و اصولا معناى لغوى كافر همان جحود و انكار و سرباز زدن است كه در اصطلاح بر اهل كتاب اطلاق شده است .
امام باقر ( ع ) مىفرمايد « كل شيء يجره الانكار و الجحود فهو الكفر » ( كافى ، ج 2 ، ص 387 ) .
در بيان قرآن نيز كافر بر همه كسانى كه رسالت نبى اكرم ( ص ) و قرآن و حقايق دينى ، چون معاد و ميزان و . . را انكار كنند اطلاق شده است ، اعم از اين كه به كتاب آسمانى ديگرى پايبند باشند و يا بت پرست و ماده گرا باشند ، ولى قرآن در كنار واژه كفر ، واژه شرك را مطرح كرده كه فقط شامل بت پرستان مىشود . از اين رو مىتوان گفت كه از اين جهت شرك اخص از كفر است و به اين خاطر مىبايست موضوع كفر و طهارت ذاتى اهل كتاب ( يهود ، نصارى ، مجوس ) ، جداى از موضوع شرك ( بت پرستى ) و الحاد ( ماده گرايى ) و نظريه طهارت ذاتى يا نجاست آنان بحث شود .
نخست به موضوع طهارت اهل كتاب ( يهود ، نصارى ، مجوس ) مىپردازيم . بدان جهت كه داخل در عنوان كافر هستند و كفر به لحاظ تاريخى بر شرك تقدم زمانى دارد ، همان گونه كه شرك بر الحاد تقدم دارد .
عن ابن صدقه قال : سمعت ابا عبد الله عليه السلام و سئل عن الكفر و الشرك أيهما اقدم ؟ قال : الكفر اقدم ، و ذلك ان ابليس اول من كفر و كان كفره غير شرك ، لانه لم يدع إلى عبادة غير الله ، و انما دعا إلى ذلك بعد فاشرك « ( بحار الأنوار ، ج 72 ، ص 96 ) .
« عن موسى بن بكر قال سالت ابا الحسن الكفر اقدم او الشرك ) قال الكفر و هو الجحود » از ابو الحسن پرسيدم كفر اقدم است يا شرك ؟ حضرت در پاسخ فرمود كفر كه همان جحود و انكار است ( اصول كافى ، ج 3 ، ص 385 ) .
تعيين مصاديق كافر كتابى قبل از بررسى اقوال و آراء و ادله ، ضرورى است كه مصاديق كافر كتابى تعيين گردد ، زيرا يهود ( پيروان حضرت موسى ( ع ) و معتقدان به تورات ) و نصارى ( پيروان حضرت

129