ايشان ناچار گرديد و اين آيه در اين باره نزول يافت .
و از جمله آيهء 112 از سورهء النّحل * ( ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هاجَرُوا مِنْ بَعْدِ ما فُتِنُوا ثُمَّ جاهَدُوا وَصَبَرُوا . . ) * و نظائر اينها از آيات . كه ذكر آنها ضرورتى ندارد .
در تمام اين مراحل پيغمبر ( ص ) و يارانش همه گونه رنج و آزار و توهين و استهزاء را با حوصله و حلمى شگفت انگيز تحمل مىكردند و در مقام معارضه و مبارزه بر نمىآمدند و به شرحى كه در مواضعى ديگر گذشت حتى به سخترين وضعى در شعب ابى طالب محصور كشتند و گروهى به مهاجرت به حبشه و دورى از وطن و فرزند و زن و خانه و ثروت ساختند و به مبارزه و مقاتله نپرداختند .
اوضاع و احوال ، مقاتله را ايجاب نمىكرد چه پيغمبر ( ص ) در پناه ابو طالب مصون بود و ياران او نيز به مهاجرت و يا به مجاورت يا به قدرت و عظمت شخصى كه مىداشتند در خطر جانى نبودند و بحسب اين اوضاع چنان كه جان پيغمبر ( ص ) و ياران در خطر نبود و مقاتله را براى دفاع ايجاب نمىكرد بر دعوت او نيز خطرى متوجه نبود تا براى حفظ آن ، حكم مقاتله لازم گردد بلكه ، بخواست خدا ، بطور طبيعى روز بروز نشر و نفوذ دعوت بيشتر مىشد از اين رو نه تنها حكم وجوب مقاتله صدور نيافت بلكه چون ممكن بود در آغاز كار ، مقاتله بر ضرر پيغمبر ( ص ) و ياران تمام گردد و اصل و اساس دعوت ، كه هنوز حاميان آن محدود بودند ، و حقائق چنان كه بايد ظاهر و مكشوف نگشته بود ، به خطر افتد در آياتى چند از مقاتله نهى گرديد يعنى ، باصطلاح فقهى ، به حرمت يا لا اقل به كراهت آن حكم شد .
مجلسى در باب « نوادر غزوات و جوامع آنها » ، ذيل آيهء * ( أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ) * چنين آورده است : « به سبب انهم ظلموا ، و هم اصحاب رسول الله ، صلَّى الله عليه و آله و سلم »

195