< فهرس الموضوعات > ب : به نفع ديگرى بودن < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > ج : بر ضرر خود بودن < / فهرس الموضوعات > اقرار مىكند . مثلا اقرار مىكند به دين مورد ادعا و گاه به منشأ آن اقرار مىكند . مثلا اخبار مىدهد به خسارت وارده كه در اثر تصادف يا تلف به وجود آمده است . پس اقرار يا بايد به خود حق تعلق بگيرد يا به منشأ آن بنابر اين اگر اقرار به امر لغوى تعلق بگيرد ، تعريف بر آن صدق نمىكند . مثلا اگر دو نفر در يك مطلب علمى محض نزاع كنند و بعد يكى از متنازعين حرف طرف خود را تصديق كند تعريف اقرار بر آن صدق نمىكند . يا اگر دو نفر بر سر صخره اى دعوا كنند يك نفر بگويد : وزن آن يك تن مىباشد و ديگرى بگويد : بيشتر از يك تن مىباشد . چنين نزاعى چون منشأ حق نيست پس اگر يك طرف به نفع ديگرى كنار رود و حرف طرف مقابل را تصديق كند چنين اخبارى اقرار محسوب نمىشود .
ب - " به نفع ديگرى بودن " : در تحقق اقرار شرط است كه شخص مقر ، به حقى به نفع ديگرى اخبار دهد و اگر اخبار به حق به نفع خود مقر باشد چنين اخبارى اصطلاحا اقرار محسوب نمىشود ، بلكه اين اخبار را دعوى حق مىنامند .
ج - " بر ضرر خود بودن " : در صدق اقرار بر اخبار مقر ، شرط است كه اخبار بر ضرر مقر باشد چرا كه نكته حجيت اقرار - چنانچه در آينده خواهيم گفت - همان است كه اخبار بر ضرر خود مىباشد و اگر اخبار بر ضرر مقر نبوده ، و بر ضرر ديگرى باشد چنين اخبارى را شهادت مىنامند .
گاه مىشود كه اخبار شخص به ظاهر ، اقرار است ولى در باطن اقرار نيست . مثلا اگر شخص دائن در عمليات اجرائى ، اموال شخص مديون را بازداشت نمايد و بعدا زن به طرفيت شوهر و شخص دائن اقامه دعوا كند مبنى بر اين كه اموال بازداشتى از آن اوست . در اين فرض اگر شوهر دعوى زن خود را تصديق كند چنين تصديقى اقرار محسوب نمىشود ، چرا كه اين تصديق به ضرر او نمىباشد بلكه به

154