وصل : عن مصباح الشّريعة قال الصّادق عليه السلام : سمّى المستراح مستراحا لاستراحة النّفوس من اثقال النّجاسات و استفراغ الكثافات و القذر فيها . و المؤمن يعتبر عندها انّ الخالص من حطام الدّنيا كذلك يصير عاقبته ، فيستريح بالعدول عنها و تركها ، و يفرّغ نفسه و قلبه عن شغلها ، و يستنكف عن جمعها و اخذها استنكافه عن النّجاسة و الغائط و القذر . و يتفكَّر في نفسه المكرّمة فى حال كيف تصير ذليلة في حال ، و يعلم انّ التّمسّك بالقناعة و التّقوى يورث له راحة الدّارين ، و انّ الرّاحة في هوان الدّنيا و الفراغ من التّمتّع بها و في ازالة النّجاسة من الحرام و الشّبهة ، فيغلق عن نفسه باب الكبر بعد معرفته ايّاها ، و يفرّ من الذّنوب ، و يفتح باب التّواضع و الندم و الحياء ، و يجتهد في اداء اوامره و اجتناب نواهيه طلبا لحسن المآب و طيب الزّلفى ، و يسجن نفسه في سجن الخوف و الصّبر و الكفّ عن الشّهوات إلى ان يتّصل بامان اللَّه في دار القرار ، و يذوق طعم رضاه . فانّ المعوّل ذلك ، و ما عداه لا شيء . [1] انتهى كلامه الشّريف .
در اين كلام شريف دستور جامعى است براى اهل معرفت و سلوك كه بايد انسان بيدار سالك إلى دار الآخرة در هر حالى از حالات حظوظ روحانيّه

[1] - « مستراح را مستراح ناميده‌اند چون نفسها در آنجا از سنگينى نجاسات آسوده مىگردند و پليديها ( از بدن ) خارج مىشود ، و شخص مؤمن عبرت مىآموزد كه خالصترين متاع دنيا ( غذا ) در پايان بدان صورت تبديل مىگردد ، آن گاه به آسانى از مال دنيا روى گردان شود و به سويش نرود و جان و دل را از مشغولى بدان آزاد كند و همچنانكه از نجاست و پليدى خويش اجتناب مىورزد از گرفتن و جمع مال خوددارى جويد . و دربارهء نفس خود مىانديشد كه چگونه در يك حال عزيز و گرامى است و در حالى ديگر ذليل و خوار . و خواهد دانست كه التزام به قناعت و تقوا آسايش دو سراى وى را به دنبال دارد . و داند كه راحتى در سبك گرفتن دنيا و فارغ بودن از تمتعات آن و پاك شدن از نجاست حرام و شبهه است . پس ، بعد از آنكه نفس خود را شناخت ، در تكبر را بر روى آن مىبندد و از گناهان مىگريزد ، و در تواضع و پشيمانى و شرم را ( به روى آن ) مىگشايد و در طلب حسن عاقبت و لذت قرب به حق در انجام دستورات خدا و اجتناب از نواهى او مىكوشد . و نفس خود را در حصار خوف ، صبر و خوددارى از شهوات زندانى مىكند تا اينكه در دار القرار به امن خدا بپيوندد و طعم رضاى او را بچشد ، كه همين شايستهء اعتماد است و بس و جز آن هيچ نيست . » مصباح الشريعة ، « الباب التّاسع ، فى المبرز » .

82