دار التّحقّق . و نگارنده در رسالهء مصباح الهداية [1] و رسالهء شرح دعاء سحر [1] تفصيل اين اجمال را داده‌ام .
و « اللَّه » مقام ظهور به « فيض مقدّس » است اگر مراد از « اسم » تعيّنات وجوديّه باشد . و اطلاق « اللَّه » به آن از جهت اتّحاد ظاهر و مظهر و فناى اسم در مسمّى بى اشكال است ، و شايد كريمهء الله نوُرُ السَّمواتِ وَالارْض 24 : 35 [2] و كريمهء هو الَّذى في السَّماءِ اله وَفي الارْضِ اله 43 : 84 [3] اشاره به همين مقام و شاهد اين اطلاق باشد . و مقام واحديّت و جمع اسماء ، و به عبارت ديگر مقام « اسم اعظم » است اگر مقصود از اسم مقام تجلَّى به « فيض مقدّس » باشد . و اين شايد ظاهرتر از ساير احتمالات باشد . و مقام ذات يا مقام « فيض اقدس » است اگر مقصود از اسم « اسم اعظم » باشد . و مقام « رحمن » و « رحيم » به حسب اين احتمالات فرق مىكند ، چنانچه واضح است .
و « رحمن » و « رحيم » ممكن است صفت براى اسم باشند ، و ممكن است صفت براى « اللَّه » باشند ، و مناسبتر آن است كه صفت « اسم » باشند ، زيرا كه آنها در تحميد صفت اللَّه هستند ، و بنابر اين ، از احتمال تكرار مصون مىشود . گر چه اگر صفت « اللَّه » باشند نيز توجيه دارد . و در تكرار نيز نكتهء بلاغت هست . و اگر صفت « اسم » گرفتيم ، تأييد كند كه مراد از « اسم » اسماء عينيّه است ، زيرا كه متّصف به صفات « رحمانيّه » و « رحيميّه » نيست مگر اسماء عينيّه . پس ، اگر مراد از « اسم » اسم ذاتى و تجلَّى به مقام جمعى باشد ، « رحمانيّت » و « رحيميّت » از صفات ذاتيّه است كه در تجليّات به مقام

[1] - پاورقى 204 . .
[2] - پاورقى 283 . .
[3] - پاورقى 284 . .
[1] - شرح دعاى سحر از رشحات قلم مبارك حضرت امام خمينى رضوان اللَّه عليه است به زبان عربى كه غرض از نوشتن آن به تعبير خود جناب مؤلف در مقدمهء آن شرح پاره اى از وجوه دعاى شريف مشهور به دعاى « مباهله » بوده است . ( دعاى هنگام سحر كه از ائمّهء اطهار عليهم الصلوة و السلام مروى است ) نگارش اين كتاب شريف در سال 1349 هجرى قمرى به انجام رسيده است .

245