لذت و حلاوت خالى باشد ، روحى ندارد و قلب را از آن استفاده اى نباشد .
پس اى عزيز ، قلب را به آداب عبوديّت مأنوس كن و به ذائقهء روح حلاوت ذكر خدا را بچشان . و اين لطيفهء الهيّه در ابتدا امر به شدت تذكَّر و انس با ذكر حق حاصل شود ، ولى در ذكر قلب مرده نباشد و غفلت بر آن مستولى نشود . و چون با تذكَّر قلب را مأنوس نمودى ، كم كم عنايات ازليّه شامل حالت گردد و فتح ابواب ملكوت بر قلبت گردد . و علامت آن تجافى از دار غرور و انابه به دار خلود و استعداد براى موت قبل از رسيدن موت است .
بارالها ، از لذت مناجات و حلاوت مخاطبان خود ما را نصيبى عنايت فرما ، و ما را در زمرهء ذاكران و جرگهء منقطعان به عزّ قدس خود قرار ده ، و دل مردهء ما را حياتى جاويدان بخش و از ديگران منقطع و به خود متوجّه فرما . انّك ولىّ الفضل و الانعام .
فصل دوم در بعض آداب استعاذه است قال تعالى : فاذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِالله مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيم انَّه لَيْسَ لَه سُلْطانٌ عَلَى الَّذينَ آمَنُوا وَعَلى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ انَّما سُلْطانُه عَلى الَّذيَن يَتَوَلَّوْنَه و الَّذيْنَ هُمْ بِه مُشْرِكُون 16 : 98 - 100 [1] از آداب مهمّهء قرائت ، خصوصا قرائت در نماز كه سفر روحانى إلى اللَّه و معراج حقيقى و مرقاة وصول اهل اللَّه است ، استعاذه از شيطان رجيم است كه خار طريق معرفت و مانع سير و سلوك إلى اللَّه است ، چنانچه خداى تعالى خبر دهد از قول او در سورهء مباركه « اعراف » آنجا كه

[1] - « چون خواستى قرآن بخوانى از شيطان به خدا پناه ببر . همانا او را بر كسانى كه ايمان آورده‌اند و بر پروردگارشان توكل مىكنند چيرگى و سلطه نيست . شيطان بر كسانى فرمانروايى دارد كه او را دوست خود گرفته‌اند و كسانى كه به خدا شرك ورزيده‌اند . » ( نحل - 98 - 100 ) .

220