را بپردازد و اگر مشترى بدهد بر فروشنده قبول آن واجب نيست و چون مدت بسر آيد بر بايع و مشترى هر دو واجب است ، اين بدهد و آن بگيرد ، و اگر نگرفت تلف از اوست مرابحه آن است كه فروشنده مشترى را از رأس المال يا آن اندازه كه براى او تمام شده آگاه كند آنگاه سودى بر آن بيافزايد و اگر نسيه خريده است بگويد و اگر چند جنس با هم خريده است و مىخواهد يكى را به مرابحه بفروشد و براى آن قيمتى به تخمين معين كرده است نيز مشترى را آگاه كند و اگر آگاه نكرد يا دروغ گفت معامله حكم عقد فضولى و مكره دارد چون مشترى راضى بدان نبوده و رضاى او معلق بر امرى است كه تحقق نداشت اگر پس از آن آگاه شد و راضى گشت معامله صحيح است و الا باطل و پولى كه گرفته بر فروشنده حرام است و مكروه است نسبت ربح به سرمايه دادن تا شبيه ربا نشود بلكه نسبت سود به متاع دهد مثلا نگويد با تومانى يك ريال منفعت مىفروشم بلكه

263