مانند آن كه كسى براى نماز خواندن و روزه گرفتن خودش اجرت بگيرد چون سفهى است و براى مستحبات نيز جائز نيست مثلا براى نماز شب خواندن و اگر بدهنده منفعت دنيوى يا اخروى برسد جائز است مانند آن كه قرآن بخواند و نماز گذارد و روزه بگيرد براى اموات چون حج نيابى به سيره و روايات ثابت شده و ديگر عبادات با حج فرق ندارند مگر اين كه حج براى زنده عاجز صحيح است به نيابت و عبادات ديگر جز براى مرده نافع نيست . و از اين جا معلوم مىگردد كه اجرت در عبادت نيابى منافى قصد قربت نيست و هر كه خداى را مخاطب قرار دهد و حاجت بخواهد از او عبادت محقق شده است گر چه مراتب ثواب نسبت به داعى كه او را برانگيخته و نسبت به مقدار معرفت او به توحيد و اصول دين متفاوت مىباشد و نمىتوان مراتب تقرب را احصا كرد . در اصطلاح كلام بهره كه از عبادت به نائب مىرسد ثواب نام دارد چون به مقتضاى عدل الهى مستحق آن است و آن بهره كه به منوب عنه ميت يا غير ميت مىرسد تفضل نام دارد چون اگر خداى تعالى به او بهره ندهد ظلم نكرده است ، صلاح كلى و شخصى دين و دين داران است كه كار دينى براى مزد نكنند كه هم از جهت شخصى زيان دارد چون كسى كه دين را براى دنيا خواهد دنيا در نظرش با ارزشتر از دين است و خسارت آخرت جبران پذير نيست و هم از جهت مصلحت كلى دين مضر است چون اگر دين براى فائدهء دنيوى نباشد اشخاص غير لائق خود را دين دار و عالم جلوه نمىدهند و تباهى نمىكنند

234