امر است [1] : 1 - اين كه انسان كار نيك را نيك و كار بد را بد بداند ( و خوب و بد را از هم تشخيص دهد ) . 2 - احتمال بدهد كه سخن وى مؤثر واقع شود

[1] - گر چه اين شرايط را از كليات نصوص دينى و برخى از روايات اين باب مىتوان استفاده كرد اما ظاهرا فقها در اين باب به روش بحث كلامى ( مخصوصا با توجه به اين كه اين مسأله در كلام نيز مطرح است ) بر مبناى عقل و حكمت و مصلحت سنجى اين شرائط را قيد كرده اند و برخى مانند شهيدين در لمعه و شرح آن شرط چهارمى بر اين سه شرط افزوده اند و آن اين كه طرف امر و نهى ، بر ترك معروف و فعل منكر اصرار داشته باشد و گر نه امر و نهى واجب نيست بلكه مستحب است .

380