خانه خارج و از شهر آن اندازه دور شود كه ديوارهاى شهر از نظرش پنهان گردد ، با صداى اذان شهر به گوشش نرسد [1] .
و در خصوص افطار ، علاوه بر اين ، شرط است از شب ، نيت سفر داشته باشد [2] پس اگر از شب چنين قصدى نداشته و روز ، به اين فكر افتاده باشد آن را روزه گيرد و بر او قضا واجب نيست و اگر از شب قصد سفر داشته ليكن تا بعد از زوال ، از شهر خارج نگرديده روزه‌اش را به آخر مىرساند سپس آن را قضا مىكند .

[1] - به طورى كه مؤلف ، در خلاف ج 1 ص 222 مىگويد ، اين حكم ، مورد اتفاق همهء فقهاى اهل سنت است بجز عطا كه گفته است همين كه قصد سفر كند مىتواند قصر نمايد و لو اين كه از جاى خود تكان نخورده باشد . اين مطلب را مؤلف ، در نماز بيان كرده و ظاهرا در مورد روزه نيز جارى است .
[2] - جماعتى از فقهاى اماميه از جمله مؤلف و شيخ مفيد به استناد رواياتى چند نيت سفر را از شب ، شرط دانسته اند ، اما بيشتر فقها مخصوصا متأخران به استناد روايات ديگر ، آن را شرط ندانسته و بلكه ميزان كلى را خروج پيش از زوال دانسته اند . و اخبار اول را حمل بر تقيه كرده اند . مؤلف ، در نهايه ص 170 مىگويد : اگر پس از طلوع فجر از شهر خارج شود هر وقت روز كه باشد چنانچه از شب قصد سفر داشته باشد بايد افطار كند و اگر از شب قصد نداشته و پس از طلوع فجر خارج شود روزهء آن روز را بايد به اتمام برساند و قضا بر او واجب نيست . و اگر پيش از طلوع خارج شود در هر صورت افطار روزه و قضاء آن بعدا واجب است . اما اگر از شب قصد سفر داشته ولى بعد از ظهر از شهر خارج شده باشد بقيهء آن روز را بايد امساك نمايد و قضاى آن را به جا آورد . و در خلاف ص 393 اين فرع را اضافه كرده است : كه اگر پيش از فجر قصد روزه كند و در روز به سفر برود نمىتواند آن را افطار نمايد ، ابو حنيفه و شافعى نيز چنين گفته اند و احمد و مزنى گفته اند : افطار آن جائز است .

321