نذر مقيد به سفر [1] كه وفاء به نذر بر وى لازم است . و همچنين ، روزهء سه روز بدل قربانى : [ دم متعه ] . و در غير اين دو مورد بر مسافر افطار واجب است . و اگر با علم به اين حكم روزه بگيرد مجزى و كافى نخواهد بود [2] .
سفر موجب افطار ، نيازمند و مشروط به سه شرط است : 1 - اين كه سفر معصيت نباشد [3] ، 2 - مسافت ، دو منزل : هشت فرسنگ يا بيست و چهار ميل بوده باشد . 3 - سفر وى بيش از حضور در وطن نباشد . و ما قبلا كسانى را كه روزه در حال سفر بر آنان واجب است ياد كرديم . و با اجتماع اين شرائط در نماز و روزه قصر [4] ، واجب است . ولى قصر نماز و افطار روزه جائز نيست مگر اين كه مسافر از

[1] - در نهايه به جاى اين عبارت چنين گفته است : و اگر نذر كند كه روز معين يا ايام معينى را بر هر تقدير چه مسافر باشد يا حاضر ، روزه بگيرد بر وى واجب است كه در سفر روزه بگيرد .
[2] - اما اگر با جهل به اين حكم در سفر روزه بگيرد به گفتهء مصنف ، در نهايه ص 170 و ساير فقهاء اماميه مجزى است . و اين يكى از موارد است كه تكليف ، در صورت علم و جهل ، متفاوت مىباشد .
[3] - در اين باره و همچنين راجع به مقدار مسافت و كثير السفر در حواشى 21 و 22 و 24 به تفصيل بحث كرده ايم .
[4] تقريبا اين قانون ، كليت دارد كه هر كجا در نماز ، قصر واجب باشد روزه را بايد افطار كرد و تنها در چند مورد نامبرده در متن اين قانون كلى ، نقض مىشود . مؤلف ، در نهايه و خلاف به كليت اين قانون تصريح كرده است . شهيد ثانى مىگويد : « تفرقهء بين نماز و روزه ، آن طورى كه برخى از اصحاب ما در پارهء موارد قائل شده اند ضعيف است » . ولى اين گفتار ، مورد اعتراض برخى قرار گرفته زيرا موارد نامبرده مورد اتفاق است .

320