و بدان كه كسى كه عذرى از براى او از احرام بستن در ميقات خود به سبب فراموشى يا عذرى ديگر روى دهد ، پس بعد از زوال عذر اگر ممكن باشد برگشتن به ميقات بر مىگردد ، و الَّا ( 1 ) احرام از همان جاى خود مىبندد ( 2 ) مگر آن كه بعد از دخول حرم زوال عذر شود ، پس واجب است كه از حرم بيرون رود با تمكَّن ، و الَّا از جاى خود احرام مىبندد ، و اگر فراموش كند احرام را و به خاطرش نيايد مگر بعد از اتمام جميع واجبات ، پس جمعى [11] آن عمره را باطل مىدانند ، و بعضى [12] آن را صحيح مىدانند ، و اين قول بعيد نيست ، و احوط اوّل است .
و اگر كسى عمدا ترك كند احرام را و ممكن نباشد او را تدارك آن از ميقات ، پس اقوى فساد عمرهء او است ، اگر چه احوط احرام است از هر مكانى كه ممكن باشد - مثل ناسى - و اتيان به عمره است و قضاى آن بعد از آن .
و اما جاهل پس اقوى صحت عمرهء او است .
و بدان كه شرط احرام طهارت از حدث اصغر و اكبر نيست ، پس جايز است احرام از جنب و حايض و نفساء ، بلكه غسل احرام از براى حايض و نفساء [ نيز ] مستحب است .

[11] تنها كسى كه قائل به بطلان است ابن ادريس حلَّى است ، همان گونه كه در كتب ذيل به آن اشاره گرديده : الدروس الشرعية 1 : 350 ، مسالك الأفهام 2 : 223 ، جواهر الكلام 18 : 133 ، و رجوع شود به السرائر 1 : 529 - 530 .
[12] اين قول در جواهر الكلام 18 : 134 و در رياض المسائل 6 : 208 به اكثر فقهاء نسبت داده شده است ، و نيز رجوع شود به مستند الشيعة 11 : 200 .

29