مسأله 7 - جائز است سواره و پياده سنگ بيندازد .
مسأله 8 - بايد سنگ را با دست بيندازد ، اگر با پا يا دهان بيندازد كافى نيست ولى بعيد نيست با " فلاخن " كافى باشد .
مسأله 9 - اگر بعد از آن كه سنگ را انداخت و از محل منصرف شد شك كند در عدد سنگها ، اگر شك در نقيصه كند احتياط آن است كه برگردد و نقيصه را تمام كند ، و در شك در زياده اعتناء نكند .
مسأله 10 - اگر بعد از ذبح يا سر تراشيدن شك كند در انداختن سنگ يا در عدد آن اعتناء نكند .
مسأله 11 - اگر بعد از فارغ شدن شك كند در اين كه درست انداخته يا نه ، بنابر صحت بگذارد ، بلى اگر در رسيدن سنگ آخرى به محل شك كند بايد اعاده كند ، ولى اگر رسيدن را دانست و احتمال داد كه با پا انداخته باشد يا سنگ مستعمل انداخته باشد اعتناء نكند .
مسأله 12 - ظن به رسيدن سنگ و عدد آن اعتبار ندارد .
مسأله 13 - در انداختن سنگها شرط نيست طهارت از حدث يا خبث و در خود سنگها نيز طهارت شرط نيست .
مسأله 14 - از بچه ها و مريضها و كسانى كه نمىتواند بواسطه عذرى - مثل اغماء - خودشان رمى كنند ، كسى ديگر نيابت كند .
مسأله 15 - مستحب است بلكه موافق احتياط است كه اگر بشود مريض را حمل كنند و ببرند نزد جمره و در حضور او سنگ بيندازند .
مسأله 16 - اگر مريض خوب شد و بيهوش به هوش آمد بعد از آن كه نايب سنگها را انداخت لازم نيست خودش اعاده كند ، و اگر در بين سنگ انداختن خوب شد يا به هوش آمد بايد خودش از سر ، سنگ بيندازد ، و كفايت كردن به مقدارى كه نايب عمل كرده مشكل است .
مسأله 17 - كسانى كه عذر دارند از اين كه روز رمى كنند مىتوانند شب عمل كنند ، هر وقت شب كه باشد .

205