اول - نيت ، با قصد خالص بدون رياء و نمايش دادن عمل به غير كه موجب بطلان مىشود .
دوم - آن كه آنها را بيندازد ، پس اگر برود نزديك و با دست بگذارد به جمره ، كافى نيست .
سوم - آن كه به انداختن ، به جمره برسد . پس اگر سنگ را انداخت و سنگ ديگران به آن خورد و بواسطه آن يا كمك آن به جمره رسيد كافى نيست ، لكن اگر سنگ به جائى بخورد و كمانه كند و به جمره برسد كافى است ظاهرا .
چهارم - عدد سنگ‌ريزه‌ها بايد هفت باشد .
پنجم - بايد بتدريج يكى يكى عقب هم بيندازد و در اين صورت اگر با هم به جمره بخورد مانع ندارد ولى اگر همه را يا چند عدد را با هم بيندازد كافى نيست اگر چه با هم به جمره نرسد و دنبال هم برسد .
مسأله 1 - اگر شك كند كه سنگ را ديگرى استعمال كرده يا نه جائز است به آن بيندازد .
مسأله 2 - اگر سنگى را كه در حرم است احتمال بدهد از خارج آورده‌اند اعتناء نكند .
مسأله 3 - اگر شك كند به سنگى كه مىخواهد بيندازد ( حصى ) يعنى ريگ گفته مىشود بايد به آن اكتفاء نكند .
مسأله 4 - اگر شك كند در عدد انداختن در وقتى كه مشغول عمل است بايد چندان بيندازد تا علم به عدد پيدا كند ، و هم چنين اگر شك كند كه سنگى كه انداخت خورد به جمره يا نه بايد بيندازد تا علم به رسيدن پيدا كند .
مسأله 5 - اگر سنگى را كه انداخت به جمره نرسيد بايد دو مرتبه بيندازد اگر چه در وقت رمى گمانش آن بود كه رسيده است ، پس اگر پهلوى جمره چيزهاى ديگرى نصب شده و اشتباها به آنها رمى كرده كافى نيست ، و بايد اعاده كند اگر چه در سال ديگر بوسيله نايبش .
مسأله 6 - اگر چند سنگ را با هم بيندازد مانع ندارد لكن يكى حساب مىشود ، چه يكى از آنها به محل بخورد يا همه .

204