فصل دوم در وقوف به عرفات است و در آن چند مسأله است :
مسأله 1 - واجب است وقوف به عرفات - كه محلى است معروف و محدود است به حدود معروفه - به قصد قربت و خالص مثل ساير عبادات .
مسأله 2 - مراد از وقوف ، بودن در آن مكان است چه سواره و چه پياده يا نشسته يا خوابيده يا در حال راه رفتن ، به هر حال كه باشد كافي است .
مسأله 3 - اگر در تمام وقت بيهوش باشد يا خواب ، وقوف او باطل است .
مسأله 4 - به احتياط واجب لازم است در عرفات باشد از بعد از زوال روز نهم تا غروب شرعى كه وقت نماز مغرب است ، پس جائز نيست تأخير بيندازد و در وقت عصر بيايد و توقف كند .
مسأله 5 - تأخير انداختن از اول ظهر اگر كم باشد مثلا به مقدار نماز ظهر و عصر كه جمع بين آنها كند ، معلوم نيست حرام باشد ، ولى احتياط آن است كه تأخير نيندازد .
مسأله 6 - بودن در مجموع بعد از ظهر تا مغرب گرچه واجب است چنانچه گذشت لكن تمام آن ركن نيست كه حج به ترك آن باطل شود ، پس اگر مقدار كمى توقف كند و برود يا طرف عصر بيايد و توقف كند حج او صحيح است اگر چه توقف نكردن از روى عمد و علم باشد .
مسأله 7 - آنچه در وقوف ركن است مسماى وقوف است به اين معنى كه گفته شود قدرى در عرفات بوده ، هر چند خيلى كم باشد مثل يك دقيقه يا دو دقيقه پس اگر هيچ به عرفات نرود ركن را ترك كرده .

187