مسائل وصيت وصيت آن است كه شخص سفارش كند پس از مرگش براى او كارهائى انجام دهند ، يا بگويد پس از مرگش چيزى از مال او ملك كسى باشد ، يا اين كه چيزى از مال او را ملك كسى يا صرف در خيرات و مبرات كنند ، يا براى اولادش و افرادى كه اختيار آنان با او است قيم و سرپرست معين كند . و كسى را كه به او وصيت مىكنند وصى مىگويند .
و سزاوار است كه مؤمن وصيت كند ، و شبى را به سر نبرد جز اين كه وصيت نامه اش زير سرش باشد ، و اين شيوه انبياء عظام و ائمه اطهار ( عليهم السلام ) بوده است .
( مسأله 2615 ) : كسى كه توان حرف زدن ندارد ولى با اشاره مقصود خود را مىفهماند ، مىتواند براى هر كارى وصيت كند ، بلكه شخصى هم كه مىتواند حرف بزند اگر با اشاره اى كه مقصودش را بفهماند وصيت كند صحيح است ، هر چند احوط وصيت با تلفظ است .
( مسأله 2616 ) : نوشته اى كه امضا يا مهر ميت دارد ، اگر مقصودش را بفهماند و معلوم است كه براى وصيت كردن نوشته ، بايد مطابق آن عمل شود ، بلكه اگر بدانند كه مقصودش وصيت كردن نبوده و چيزهائى را نوشته كه بعدا مطابق آن وصيت كند ، بعيد نيست كه براى وصيت كافى باشد ، و چنانچه برخى از ورثه صغير باشند ، بنابر احتياط واجب به مقدار ثلث عمل شود و نسبت به سهم صغير احتياط نمايند .
( مسأله 2617 ) : وصيت كننده بايد عاقل باشد و با اختيار وصيت كند . و وصيت بچه ده ساله براى ارحامش جايز است ; بلكه بعيد نيست در هر امر خيرى هر چند براى غير ارحام نيز ، نافذ باشد . و اعتبار سفيه نبودن در نفوذ وصيت محل اشكال است ، و احتياط لازم است كه عمل به وصيت او ترك نشود .

486