سوم : انسان ببيند آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مىكند ، مانند اين كه ببيند با آن لباس نماز مىخواند .
چهارم : احتمال برود كه آن مسلمان بداند شرط كارى كه با آن چيز انجام مىدهد پاكى است ، پس اگر مثلا نداند كه بايد لباس نمازگزار پاك باشد ، و با لباسى كه نجس شده نماز بخواند ، نمىتوان آن لباس را پاك دانست .
پنجم : انسان احتمال دهد آن مسلمان چيزى را كه نجس شده آب كشيده است ، پس اگر يقين دارد كه آب نكشيده ، نبايد آن چيز را پاك بداند ، و نيز اگر نجس و پاك در نظر آن مسلمان فرق ندارد ، پاك دانستن آن چيز محل اشكال است .
ششم : آن كه آن مسلمان بالغ باشد .
اين مسأله از فروع حمل فعل مسلم بر صحت است ، نه از جهت مطهر بودن غيبت ، و يا راهى براى اثبات طهارت متنجس است .
و خلاصه شروط : علم او به نجاست و وجوب اجتناب ; و متهم نبودنش در عمل است .
( مسأله 227 ) : اگر يقين كند چيزى كه نجس بوده پاك شده است ، يا دو عادل خبر دهند پاك شده ، آن چيز پاك است ، و هم چنين است اگر كسى كه چيز نجس در اختيار او است و متهم و بى مبالات نيست ، بگويد آن چيز پاك شده ; يا مسلمانى چيز نجسى كه در تصرف او است را آب كشيده باشد ، اگر چه معلوم نباشد درست آب كشيده يا نه .
( مسأله 228 ) : كسى كه وكيل شده لباسى را آب بكشد ، اگر بگويد آب كشيدم و به گفته او اطمينان شود آن لباس پاك است .
( مسأله 229 ) : انسان وسواسى كه در آب كشيدن چيز نجس يقين پيدا نمىكند ، چنانچه به طور متعارف چيزى را تطهير نمايد مىتواند به گمان اكتفا كند .
( مسأله 230 ) : خونى كه داخل ذبيحه پس از كشتن شرعى آن باقى مىماند ، و خون به مقدار متعارف خارج شده باشد پاك است ولى خوردن آن حرام مىباشد ، چنانچه در مسأله ( 96 ) گذشت .

47