طلاق هر چند طلاق زن حقى است كه خداوند براى شوهر قرار داده ، ولى سزاوار است مرد تا بتواند از طلاق دادن همسرش خوددارى نمايد ، مگر آن كه گناه فاحشى مرتكب گردد ، در روايات آمده : پيامبر اكرم ( صلى الله عليه وآله ) فرمودند : هيچ خانه اى نزد خداوند از خانه اى كه به ازدواج آباد گردد ، محبوبتر نيست ، و چيزى مبغوض تر و ناپسندتر از اين نيست كه خانه اى بر اثر طلاق ويران شود .
مسائل طلاق ( مسأله 2423 ) : مردى كه زن خود را طلاق مىدهد ، بايد عاقل و مختار و نيز بالغ باشد و از روى قصد جدى طلاق دهد ; پس اگر مردى را مجبور كنند كه زنش را طلاق دهد ، يا صيغه طلاق را جدى نگويد - مثلا شوخى كند - صحيح نيست .
( مسأله 2424 ) : زن بايد در وقت طلاق از خون حيض و نفاس پاك باشد ، و شوهرش در آن پاكى بلكه در حال حيض سابق بر آن ، با او نزديكى نكرده باشد ، و بيان اين دو شرط در مسائل آينده مىآيد .
( مسأله 2425 ) : طلاق دادن زن در حال حيض يا نفاس در سه صورت صحيح است :
اول : آن كه شوهرش پس از ازدواج با او نزديكى نكرده باشد .
دوم : معلوم باشد آبستن است ، و اگر معلوم نباشد و شوهرش در حال حيض طلاقش بدهد ، سپس بفهمد آبستن بوده ، احتياط واجب آن است كه دوباره او را طلاق دهد .
سوم : مرد به سبب غائب بودن يا حبس بودن نتواند بفهمد كه زن از خون حيض و نفاس پاك است يا نه .
( مسأله 2426 ) : اگر زن را از خون حيض پاك بداند و طلاقش دهد ، سپس

442