مگر آنكه بول خشك شود [1] و يا مخلوط با وذى و يا مذى شود ، كه در اين حالت بايد دست كشيد تا علم به ازاله نجاست حاصل شود [2] .
( مسأله 262 ) : در شستن مخرج غايط بين شستن با آب و ماليدن با سنگ و امثال آن - كه بعدا ذكر خواهد شد - مخير است [3] ، هرگاه نجاست از محل تعدى نكرده باشد .
( مسأله 263 ) : اگر نجاست از محل غايط تعدى نموده باشد ، شستن آن با آب متعين و لازم است [4] و همچنين است هنگامى كه چيزى مانند خون همراه با غايط از مخرج غايط بيرون آيد .
( مسأله 264 ) : در استنجاء به غير آب تعدد لازم نيست بلكه آنچه معتبر است [5] پاك شدن محل غايط است و همچنين اعتبارى به رنگ و بويى كه در محل غايط يا در دست مى ماند ، نيست .
( مسأله 265 ) : در استنجاء به غير از آب لازم است كه سه مرتبه باشد هر چند به كمتر از آن ازاله نجاست شود ، چنانچه اگر به سه مرتبه ازاله نشود ، بايد

[1] محمد باقر شيرازى : در خشك شدن بول بطور معمول معلوم نيست كه توقف بر دست ماليدن باشد .
[2] شيخ انصارى : احوط در صورت شك در خروج مذى يا وذى دست ماليدن است .
[3] محمد باقر شيرازى : ليكن افضل آب است .
[4] محمد باقر شيرازى : در غير مقدار متعدى لزوم شستن با آب معلوم نيست ، ولى شستن تمام محل در اين حال با آب احوط است .
[5] شيخ انصارى - محقق خراسانى - محمد باقر شيرازى : احوط در تعدى فاحش كه موجب نجاست آب استنجاء مىشود دو مرتبه است . محمد كاظم طباطبائى : اگر چه دو نوبت واجب نيست .

89