با حصول يقين به نجاست آن ، و ليكن اخبار او به طهارت ، حكم صاحب يد را دارد .
( مسأله 122 ) : آب كرى كه متعفن به غير نجاست شده باشد ، در اثر ملاقات با نجاست ، نجس نمى شود [1] و پاك كننده نيز مى باشد .
( مسأله 123 ) : اگر نمازگزار در بين نماز فهميد كه مسجد نجس است با قدرت بر تطهير آن و در وسعت وقت ، بايد احتياطا نماز را قطع كند و آن را تطهير نمايد و اگر نماز را قطع نكند و آن را تمام كند بايد احتياطا [2] نمازش را اعاده نمايد و اما در صورت ضيق وقت اگر نماز را تمام كند اشكالى ندارد .
( مسأله 124 ) : اگر مكلفى قرآنى را ببيند كه نجس شده ، بايد آن را به صورتى كه صاحب آن مى بايست آن را تطهير مى كرد ، تطهير كند البته اگر اذن از صاحب آن ممكن نشود ، يا تطهير آن به سبب اذن گرفتن به تأخير افتد ، و اما اگر صاحب آن اذن به تطهيرش ندهد [3] بر مكلف چيزى جز امر به معروف نيست .
( مسأله 125 ) : اگر زمين مسجد نجس باشد و مكلف آن را بكند ، ساختن [4] آن بر او لازم نيست .
( مسأله 126 ) : اگر ميزبان در بين غذا بفهمد كه غذايش نجس شده ،

[1] محمد باقر شيرازى : عدم نجاست آن محل تأمل است .
[2] محقق خراسانى : ترك اين احتياط اشكالى ندارد . محمد باقر شيرازى : بلكه احتياط ترك قطع نماز است مگر در صورت هتك مسجد يا در صورتى كه نماز سبب ترك ازاله باشد .
[3] محمد باقر شيرازى : اگر تطهير آن موجب نقصى نباشد تطهيرش واجب است اگر چه صاحب آن هم اذن ندهد ، و اگر موجب نقصى شود پس در ضمان نقص براى صاحب قرآن اشكال است .
[4] محمد باقر شيرازى : لزوم ساختن ، احوط است .

50