چيزى به حلق نرسد و همچنين بوئيدن رياحين خصوصا گل نرگس براى شخص روزه دار مكروه است و اما بوئيدن ساير گلها و استعمال بوى خوش و گلاب اشكالى ندارد و بلكه مستحب است .
( مسأله 1472 ) : هرگاه مريضى روزه ماه رمضان را افطار كرد و مرضش تا ماه رمضان بعد ادامه پيدا كند بايد براى هر روز يك مد طعام كفاره بدهد و در اين صورت قضا از او ساقط است و ليكن احوط گرفتن روزه قضا است و اما عذرهاى ديگر مانند سفر چنين نيستند و بايد در آنها قضاى آن روز را بگيرند .
( مسأله 1474 ) : اگر شخص مريض در بين مرضش بميرد در اين صورت قضاى روزه او بر عهده ولى نمى باشد و ليكن قضاى روزه‌هايى كه پدر و مادر [1] قدرت بر گرفتن آنها داشته [2] و نگرفته‌اند و پسر بزرگ حى ايشان عالم بر آن است بر وى واجب است همانند نماز آنها ، و در صورتى كه وصيت كنند [3] و يا ديگرى تبرعا آنها را بگيرد از او ساقط مىشود .
مسأله ( 1475 ) : هرگاه قضاى روزه بر ذمه شخصى باشد و او با وجود قدرت بر گرفتن آنها قصد گرفتن آنها را نداشته باشد و تا ماه رمضان بعد آنها را نگيرد اين شخص عاصى و گنهكار است و واجب است كه براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد و بعد قضاى آنها را نيز بگيرد و هر گاه چند سال چنين بگذرد قضاى همان سال اول كافى است .

[1] محقق خراسانى : وجوب قضاى مادر بر پسر بزرگ معلوم نيست اگر چه احوط است .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى : در غير از روزه اى كه در سفر از آنها فوت شده كه قدرت بر گرفتن قضا در آن معتبر نيست ( * 1 ) .
[3] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : و به وصيت هم عمل بشود . ( * 1 ) محمد باقر شيرازى : بنا بر احتياط .

467