در مسأله قبل اگر مرض عطش او در بين ماه رمضان همان سال و يا قبل از ماه رمضان سال آينده بهبودى يابد واجب است كه روزه خود را قضا كند و در صورت عدم حصول بهبودى ، قضاى روزه بر او واجب نيست ليكن جايز است كه چنين شخصى در طول روز ماه رمضان به مقدار سيراب شدن آب بنوشد [1] .
( مسأله 1368 ) : كسى كه عطش زيادى داشته باشد به طورى كه در مسأله قبل بيان شد ، در صورتى صدقه دادن بر او واجب مىشود كه اميدى به بهبودى مرض خود نداشته باشد [2] .
( مسأله 1369 ) : زن حامله‌اى كه زمان وضع حمل او نزديك باشد هرگاه از رسيدن ضرر به طفل خود و يا بر نفس خود و يا بر هر دو بترسد ، چه ترس در اثر تشنگى باشد و چه در اثر گرسنگى ، بايد روزه خود را افطار كند و زنى كه به طفل خود شير مىدهد در صورتى كه روزه گرفتن شير او را كم كند و يا ضررى به طفل او برساند [3] نيز همين حكم را داشته و بايد افطار كند و در اين صورت نيز فرقى ميان ترس از تشنگى و يا گرسنگى طفل و يا هر دو نيست .
( مسأله 1370 ) : زن حامله و يا مرضعه‌اى ( زنى كه طفل را شير مىدهد ) كه مى بايست در فرض مسأله قبل روزه خود را افطار كند واجب است به ازاء هر روز روزه يك مد طعام صدقه بدهد و بعد از زوال عذر نيز روزه خود را قضا كند و در اين حكم ميان آنكه مرضعه مادر طفل باشد و يا مستأجره باشد

[1] محمد باقر شيرازى : احوط اكتفاء به مقدار متوسط است .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : اعتبار اين شرط محل تأمل است .
[3] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : و يا خوف ضرر بر خود .

435