مساوى با آن كفايت مىكند [1] ليكن رعايت احتياط در اين صورت اخير بهتر است و همچنين در حصول ظن به اماره ( قرينه ) و يا تجربه و يا قول كسى كه قولش مفيد ظن باشد كفايت مىكند هر چند آن شخص كافر باشد .
( مسأله 1362 ) : روزه گرفتن بر شخص مسافر جايز نيست مگر در سه صورت كه عبارتند از : 1 - سه روز بدل از هدى ( قربانى كردن حجاج در مكه ) .
2 - هيجده روز بدل از كفاره شتر براى كسى كه قبل از غروب آفتاب عمدا از عرفات بيرون رفته باشد . 3 - روزه اى كه شخص گرفتن آن را در سفر و حضر و يا در سفر تنها نذر كرده باشد [2] .
( مسأله 1363 ) : گرفتن روزه مستحبى در سفر مكروه است مگر سه روز روزه اى كه براى برآورده شدن حاجت در مدينه وارد شده كه جواز روزه در اين صورت خالى از قوت نيست [3] ليكن احوط ترك است .
( مسأله 1364 ) : كسانى كه عذرى براى گرفتن روزه دارند و نبايد روزه

[1] شيخ انصارى : عدم كفايت خالى از قوت نيست ( * 1 ) و احوط جمع ميان روزه و قضاى آن است . محمد باقر شيرازى : احتمال مساوى با ظن مجوزى براى خوردن روزه و افطار نمى باشد مگر آنكه موجب خوف و ترس شود و اما احتياطى را كه شيخ اعظم انصارى ( قده ) فرموده اند بسيار مشكل است و تبديل حكم به اشد است و در اين صورت ظاهرا شكى در كفايت اداء روزه نيست .
[2] محقق خراسانى : احوط آن است كه آن را به قصد خصوصيت ورود انجام ندهد بلكه بايد آن را رجاء بجا آورد و حكم روزه مستحبى در سفر نيز چنين است .
[3] محمد كاظم طباطبائى : اقوى حرمت است . ( * 1 ) ميرزاى شيرازى : كفايت خوف ضرر بعيد نيست .

432