بنابراين اگر شخص روزه غير ماه رمضان را در ماه رمضان قصد نمايد از هيچ يك صحيح نيست ، نه براى غير ماه رمضان و نه براى ماه رمضان [1] .
5 - اينكه كسى كه مى خواهد روزه مستحبى بگيرد بايد قضاى روزه ماه رمضان و بلكه غير آن مانند كفاره بر ذمه او نباشد و اما اگر قضاى ديگرى بر ذمه او باشد ( مانند قضاى روزه پدر و مادر ) و يا در صورتى كه روزه استيجارى بر ذمه شخص باشد بلكه مطلق تحمل روزه بر خود مثل نذر ، گرفتن روزه در اين صورت براى او اشكالى ندارد .
6 - اجازه شوهر نسبت به زن و اجازه مولى نسبت به غلام و كنيز ، كه البته اين شرط در روزه مستحبى است و در روزه واجبى كه وقت آن موسع باشد اين اجازه معتبر نيست و بلكه مخالفت كردن با آن نيز اشكالى ندارد [2] ليكن رعايت احتياط در داشتن اجازه خوب است ، اما در صحت روزه مستحبى فرزند ، با نهى پدر و مادر خصوصا با تألم و اذيت ايشان اين اجازه شرط است [3] .
( مسأله 1354 ) : هر شخصى بايد در حكم اجزاء روزه و يا شرائط آن به اجتهاد خود عمل كند و يا از مجتهدى تقليد نمايد البته در احكامى كه از ضروريات بوده ( مانند وجوب روزه ماه مبارك رمضان ) و يا نزد مردم معلوم باشد ( مانند حرمت خوردن و آشاميدن عمدى در طول روز ماه رمضان ) تقليد ضرورى

[1] محمد باقر شيرازى : مگر در روزه يوم الشك كه در آن شخص قصد ماه شعبان را مىكند و در صورتى كه آن روز از ماه رمضان بود جزء ماه رمضان محسوب مىشود و يا اينكه در ماه رمضان روزه ديگرى را بگيرد و نداند كه در ماه رمضان بوده است كه در اين صورت نيز جزء ماه رمضان محسوب مىشود .
[2] محمد باقر شيرازى : اگر مزاحم با حق شوهر نباشد والا گرفتن روزه تا قبل از زمانى كه وقت ضيق شود جايز نيست .
[3] محقق خراسانى - محمد باقر شيرازى : بلكه اذن بنابر احتياط لازم است اگر چه اقوى با عدم تألم ايشان صحت روزه است مطلقا .

428