كند و بعد جبران آن را بجا آورد و احتياطا [1] قضاى تشهد را نيز بخواند و دو سجده سهو هم بجا آورد .
( مسأله 1015 ) : هرگاه شخص در حال قيام شك كند كه سلام نماز مغرب را داده است يا نه و يا شك كند كه اين ركعت ، اولين ركعت نماز عشا است و يا ركعت چهارم نماز مغرب است ، بايد بنشيند و سلام نماز مغرب را بدهد و احتياطا سجده سهو را نيز براى هر زيادى بجا آورد و هر گاه به ركوع رسيده باشد بايد نماز را رها كرده و نماز مغرب را اعاده كند .
( مسأله 1016 ) : اگر در بين سجده سهو كلام بى جايى سهوا از شخص سر بزند سجده سهو نمى خواهد .
( مسأله 1017 ) : هرگاه نمازگزار شك بين دو و چهار كرد و بنا را هم بر آن گذاشت و بعد دوباره شك كرد كه اين ركعت آخر نماز است يا ركعت اول نماز ، احتياط آن است كه ركعت آخر نماز قرار دهد [2] .
( مسأله 1018 ) : اگر شخص در نماز شك كند كه اين ركعت آخر نماز ظهر است يا ركعت اول نماز عصر ، اگر وقت به مقدارى كه يك ركعت از نماز عصر

[1] محمد كاظم طباطبائى : بلكه حتما بخواند ، مگر مراد اين باشد كه يقين كند در آن ركعتى كه برخواسته تشهد نخوانده و در اين صورت احتياط در قضاى دو سجده سهو واجب نيست .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى : پس از اتمام نماز بايد نماز احتياط و سپس خود نماز را بجا آورد ( * 1 ) . ( * 1 ) محمد باقر شيرازى : اگر مراد از ركعت اول ، ركعت اول از نماز بعد مى باشد اتمام نماز به قصد نماز قبل و بجا آوردن نماز احتياط كافى است و اعاده لازم نيست .

326