است هرگاه شخص اقامه بگويد .
( مسأله 741 ) : وقت نيت ، اول نماز است و آن حاصل مىشود به اينكه در حين شروع به تكبيرة الاحرام با نيت باشد و از طرفى هم استمرار در نيت تا آخر نماز معتبر است .
( مسأله 742 ) : نيت در تمام نمازهاى واجب ، واجب است و براى نماز شرط است نه ركن ، ليكن شرط وجودى است به اين معنى كه ترك آن نماز را باطل مىكند چه آن را عمدا ترك كند و چه فراموش كند و يا اينكه عالما آن را ترك نمايد ولى با غافل شدن از نيت در بين نماز ، نماز باطل نمى شود .
( مسأله 743 ) : هرگاه شخصى به قصد نماز معينى خواه نماز واجب و خواه مستحب [1] بايستد و در دلش بگذرد يا بر زبانش سهوا نيت نماز ديگرى جارى شود جون ملتفت اصل نماز بشود اشكالى ندارد و بايد نماز را ادامه دهد و اين نماز همان نماز اول است و در اين صورت نيازى به عدول نيز نمى باشد .
( مسأله 724 ) : اگر مكلف ابتدا نيت نماز بكند و تكبير بگويد و بعد به خيال نماز ديگر تمام كند ، همان نماز اول كه نيت آن را داشت حساب مىشود البته اگر از نظر عدد موافق نيت اول باشد .
( مسأله 725 ) : هرگاه شخص علم به اصل نمازى را كه قصد كرده و مى خواند ، داشته باشد و آن را به قصد قربت بجا آورد كفايت مىكند و لازم نيست كه اجزاى نماز را تفصيلا بداند و از همان ابتدا تصور كند بلكه تصور اجمالى كفايت مىكند .

[1] محمد باقر شيرازى : اگر پس از شروع در نماز باشد اين سهو مانع و اشكالى ندارد اما اگر قبل از شروع باشد جاى تأمل است .

234