حكم مذكور فرقى ميان نماز يوميه و غير يوميه نيست بلكه ميان نماز واجب اصلى [1] و واجب عارضى نيز فرقى نمى باشد .
( مسأله 623 ) : طهارت در مقدار واجب از موضع سجده پيشانى شرط است و اگر بر محل نجس سجده كرد ، با عدم علم به آن احوط اعاده بلكه قضا است هر چند واجب نبودن اعاده خالى از رجحان نيست ، چنانچه واجب نبودن قضا در غايت قوت است و همچنين است حكم ناسى [2] به نجاست محل .
( مسأله 624 ) : موضع سجده بايد از زمين يا آنچه از زمين مى رويد باشد به شرط آنكه عادتا خوردنى و پوشيدنى نباشد ، حتى در كتان و پنبه ، كه سجده بر آنها جايز نيست ، و آنچه كه غير از روئيدنى از زمين باشد مانند مو و كرك و پر مرغ و پوست و گوشت و پيه و غير آن از اجزاى حيوان ، و حرير و آنچه مستحيل از زمين باشد ، هرگاه بر آن صدق اسم زمين نكند مانند معادن طلا و نقره و مس و برنج و آهن و الماس و زبرجد و فيروزه و عقيق و ياقوت و زمرد و مانند آنها ، سجده كردن بر آنها جايز نيست .
( مسأله 625 ) : سجده كردن بر گل جايز نيست و اگر بر يكى از آنهائى كه سجده كردن بر آنها جايز نيست سجده كند سهوا يا خطئا نماز او صحيح است و اعاده [3] بر او واجب نيست هر چند هنوز سر از سجده برنداشته باشد .

[1] محمد كاظم طباطبائى : اقوى اختصاص حكم است به واجب اصلى ، پس واجب عارضى حكم نافله را دارد .
[2] شيخ انصارى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى ليكن احتياط در آن اشد است .
[3] شيخ انصارى : به شرط اكمال ذكر واجب . ميرزاى شيرازى - محمد باقر شيرازى : اگر بتواند بايد پيشانى را بر چيزى كه سجده كردن بر آن صحيح است بكشد و سپس ذكر را اعاده كند .

200