به قصد قربت بخواند و بنا بر احتياط نه متعرض ادا شود [1] و نه متعرض قضا .
( مسأله 595 ) : هرگاه شخصى با شك به دخول وقت بلكه با ظن غير معتبر و يا نسيان به وقت ، نماز بخواند نمازش باطل است اگر چه قسمتى از نمازش در وقت واقع شده باشد و همچنين است شخص غافل به مراعات وقت ، پس در صورتى كه عدم دخول وقت نماز را بعد از نماز ملتفت شود اگر تمام نمازش در وقت واقع شده باشد ، صحيح است ، و جاهل به حكم دخول وقت نيز اگر به قصد قربت نماز را بجا آورده باشد نمازش صحيح است .
( مسأله 596 ) : اگر شخص غافل در بين نماز عدم وقوع در وقت را بفهمد و وقت نيز بر او معلوم نباشد بايد نماز خود را اعاده كند .
( مسأله 597 ) : افضل آن است كه هر فريضه‌اى را در اول وقت فضيلت آن بجا آورند مگر نماز عصر روز جمعه و روز عرفه ، كه مستحب است بلافاصله بعد از نماز ظهر بجا آورند ، و همچنين مستحب است كه نماز مغرب و عشا را به تأخير بياندازند تا حجاج به مشعر برسند ، و كسى كه منتظر جماعت باشد و يا روزه دارى كه نفسش با او در منازعه باشد و يا كسى كه ديگران منتظر او باشند و يا مستحاضه كثيره كه بخواهد با يك غسل هر دو نماز را بخواند و يا مربيه طفل كه لباسش را در شبانه روز يك مرتبه مىشويد و يا كسى كه اختيار دفع بول و غايط خود را ندارد يا كسى كه نماز قضا دارد [2] و يا كسى كه نافله‌گزار است ، در تمام اين موارد مستحب است كه شخص نماز خود را به تأخير بياندازد ولى

[1] محمد كاظم طباطبائى : اقوى جواز نيت اداء است .
[2] ميرزاى شيرازى : و مشغول آن هم نيست . محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : با فرض اشتغال به انجام آن در حال حاضر .

189