كنند و سپس مشغول خواندن نماز شوند و اقوى آن است كه مى توان به شهادت عدلين اكتفا نمود [1] ولى به اذان مؤذن اگر چه عادل و عارف به وقت باشد نمى توان اكتفا نمود [2] .
( مسأله 592 ) : افرادى كه داراى عذرى در تحصيل علم به دخول وقت باشند مانند نابينايان و امثال آنها ، و يا آنكه مانعى در هوا باشد مانند وجود ابر ، مى توانند به مظنه اكتفا كنند اگر چه احوط [3] به تأخير انداختن تا زمان حصول علم است و اگر چنانچه خطاى شخص ظاهر شود و تمام نمازش را در غير وقت خوانده باشد ، بايد نماز خود را اعاده كند ولى اگر قسمتى از نمازش در وقت واقع شده باشد ، اگر چه به مقدار يك سلام واجب ، آن نماز صحيح است .
( مسأله 593 ) : هرگاه شخصى با اعتقاد به اينكه به مقدار پنج ركعت وقت باقى است ، اول نماز ظهر را بخواند و بعد معلوم شود كه وقت باقى نبوده ، نمازش باطل است و بايد هر دو نماز را قضا كند ، اما خواندن نماز قضا در اين صورت به صورت فورى واجب نيست ، اگر چه احوط است .
( مسأله 594 ) : اگر شخصى اعتقاد داشت كه فقط به مقدار نماز دوم ( عصر ) وقت باقى است و نماز دوم را خواند و بعد معلوم شد كه به مقدار نماز اول ( ظهر ) نيز وقت بوده است در اين صورت بايد نماز ظهر را در آن وقت

[1] محقق خراسانى : اگر موجب علم شود بنابر احتياط .
[2] محمد كاظم طباطبائى : جواز اكتفا خالى از قوت نيست چنانچه گذشت . محمد باقر شيرازى : اعتماد بر مؤذن عارف به وقت خالى از اشكال است همانطور كه گذشت .
[3] محمد كاظم طباطبائى : اين احتياط ترك نشود .

188