( مسأله 581 ) : همانطور كه بيان شد وقت مختص نماز ظهر ، اول زوال است و نيز ذكر شده كه زوال با نصب كردن چيزى به عنوان شاخص بر روى زمين ، مانند يك تكه چوب راست شناخته مىشود حال اگر بطور مثال مقدار سايه آن كم شود بيانگر آن است كه ظهر نشده و اگر زياد شود دليل بر آن است كه وقت ظهر داخل شده و در اين صورت به مقدار نماز ظهر ، مختص به نماز ظهر است و پس از آن تا مغرب مقدارى كه بتوان در آن مدت نماز عصر را خواند ، مختص نماز عصر است و مدت ما بين اين دو وقت ، مشترك بين ظهر و عصر است .
( مسأله 582 ) : ابتداى وقت فضيلت [1] نماز ظهر اول زوال است و آخر زمان فضيلت آن زمانى است كه سايه شاخص كه مقدار قامت انسان است از خود شاخص به مقدار دو قدم كه برابر دو هفتم مقدار شاخص و مساوى يك ذراع است ، بيشتر شود .
( مسأله 583 ) : اول وقت فضيلت نماز عصر ، بنابر احتياط زمانى است كه سايه زايد بر شاخص به اندازه خود شاخص شود ، و آخر وقت فضيلت آن زمانى است كه سايه زائد بر شاخص به اندازه دو برابر شاخص شود ، اگر چه اقوى قول به فضيلت نماز عصر است زمانى كه سايه شاخص از چهار قدم بيشتر شود .
( مسأله 584 ) : وقت اجزاء و كفايت نماز عصر دو وقت است يكى پيش از زمان فضيلت آن [2] و ديگرى بعد از زمان فضيلت است تا آخر

[1] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : بودن وقت فضيلت نماز عصر بعد از فراغ از ظهر تا دو ثلث خالى از قوت نيست .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد باقر شيرازى : محل تأمل است و وجه تأمل احتمال قويى است كه فضيلت آن بعد از فراغ از ظهر است تا وقتى كه آن را وقت دوم اجزائى قرار داده اند . محمد كاظم طباطبائى : محل منع است چنانچه گذشت .

186