خوانده باشد و چه نخوانده باشد .
( مسأله 353 ) : بر كثير الشك چيزى از صور مختلف مذكور در مسأله قبل واجب نمى شود نه اصل وضو [1] و نه اعاده اجزاى آن و اما اگر يقين به طهارت داشته باشد و در وقوع حدث شكى نمايد و يا احتمال مرجوحى نسبت به حدوث آن و يا مظنه‌اى براى او حاصل شود ، در هيچ يك از موارد اعتبارى بر سهو او نيست و وضو گرفتن بر او واجب نمى شود و اگر در بعضى از اجزاى وضو بعد از فراغ از آن جزء و داخل شدن در عمل ديگر و بلكه بعد از فراغ از وضو هر چند از محل وضو برنخاسته باشد ، شك كند و داخل در فعل ديگر نشده باشد ، چه نشستن او طول كشيده باشد [2] و چه طول نكشيده باشد ، اعاده وضو بر او واجب نيست .
( مسأله 354 ) : اگر مكلف بعد از وضو يا غسل رطوبت مشتبهى ببيند و از طرفى شك دارد كه استبراء از منى يا بول كرده يا نه ، آن رطوبت مطلقا نجس است و ناقض وضو و غسل است .
( مسأله 355 ) : هرگاه شخصى نمى دانست كه بايد مقدارى از باطن بينى را به جهت مقدمه بشويد و نمى داند كه در زمان گذشته شسته يا نه ، وضو و عبادت او صحيح است .
( مسأله 356 ) : اگر شخص بعد از وضو يا غسل مانعى در بدن خود

[1] شيخ انصارى : در اصل وضو تأمل است . محمد باقر شيرازى : در اصل وضو يا غسل و يا نماز تأمل است مگر آنكه از مرتبه وسواس باشد .
[2] شيخ انصارى : بلكه مجرد صدق فراغ كافى است . محمد باقر شيرازى : اگر شك در جزء اخير بوده ، دخول در فعل ديگر يا طول كشيدن نشستن معتبر است .

123