انجام دهد و در اين حكم فرقى ميان عالم و جاهل و ناسى و غافل نيست و همچنين فرقى بين وضو و غسل و تيمم و شستن و مسح نمودن نمى باشد ، بنابر اين هرگاه شخص با كمك ديگرى تمام طهارت يا بعضى از آن را بجا آورد و يا ديگرى عمل طهارت يا بعض آن را براى او انجام دهد كفايت نمى كند و همينطور است اگر در نيت وضو شركت ديگرى را اخذ نموده باشد ، چه در مرحله انجام وضو با شركت غير انجام شود و چه به تنهايى [1] باشد ، وضو باطل است ولى در حال اضطرار بايد از ديگرى كمك بگيرد .
( مسأله 304 ) : در حالتى كه شخص براى وضو گرفتن خود معين مى گيرد معتبر در خشك شدن اعضا ، اعضاى وضو گيرنده است نه اعضاى وضو دهنده و احوط در اين صورت نيت نمودن هر دو است هر چند ظاهر كفايت نمودن [2] نيت شخص وضو گيرنده است [3] .
( مسأله 305 ) : شرط هفتم در وضو ، مطلق بودن آب وضو است به اين معنى كه عرفا به آن آب گفته شود بدون اضافه نمودن چيزى بر آن ، و فرقى بين آب شور و شيرين و آب دريا و برف و باران نيست ، بلكه اگر چيزى را در آب بريزند تا مادامى كه از اطلاق آب بيرون نرود مى توان با آن وضو گرفت .
( مسأله 306 ) : آب وضو بايد طاهر باشد ، پس اگر با آب نجس وضو بگيرد بايد آن را اعاده نمايد بلكه اگر به قصد جواز و شرعيت با آن آب وضو بگيرد و عذرى نداشته باشد مرتكب فعل حرام شده است ، و در اعتبار طهارت

[1] محمد باقر شيرازى : اگر تفكيك بين نيت و عمل تصور شود .
[2] محمد باقر شيرازى : كفايت نمودن نيت وضو گيرنده مشكل است .
[3] شيخ انصارى : اگر به صورتى باشد كه فعل وضو را به او بتوان عرفا نسبت داد و وضو دهنده به منزله آلت باشد .

104